Recensie: Whiplash

Titel: Whiplash
Regisseur: Damien Chazelle
Acteurs: Miles Teller, J.K. Simmons, Melissa Benoist
Genre: Drama, Music
Verschenen: 1 november 2014
Duur: 107 minuten
Cijfer: 8,0 of 5/5 sterren

A young and talented drummer attending a prestigious music academy finds himself under the wing of the most respected professor at the school, one who does not hold back on abuse towards his students. The two form an odd relationship as the student wants to achieve greatness, and the professor pushes him. (IMDb.com)

Om heel eerlijk te zijn had ik nog nooit van deze film gehoord totdat Ariel van Ariel Bissett het erover had. Helaas weet ik niet meer in welk filmpje, maar in ieder geval: ze zei dat dit een goede film was! Tijdens de kerstvakantie zat ik wat te scrollen door Netflix, toen ik deze film zag en ik besloot het te gaan kijken, want uiteraard, ik ben dol op films, dus waarom zou ik deze niet kijken als ik het toch kende?

Whiplash gaat over Andrew, een jazz-drummer op een conservatorium, die les krijgt van een verschrikkelijke man. Het gaat over opgeven, passies, emoties... Gewoon, alles wat in het echte leven ook gebeurt.

Dat deze film zo emotioneel zou zijn had ik niet verwacht. Ik heb La La Land nog niet gezien (het is gemaakt door dezelfde regisseur, Damien Chazelle), dus ik weet niet of die film net zoveel emoties los laat komen, maar het is in ieder geval erg moeilijk om Whiplash te kijken zonder iets te voelen. Of je voelt angst, woede, of afschuw, of je bent gevoelloos. Dat is het gewoon.

Als ik nu nadenk over het verhaal moet ik toegeven dat er niet echt veel gebeurt, maar door al die emoties (vooral angst voor wat er verder gaat gebeuren) is dat niet echt erg. Naast de relatie van Fletcher en Andrew is muziek erg belangrijk (hiervan weet ik wel dat dat iets is wat La La Land ook heeft). In deze film is dat jazz. En weet je, ik heb het niet zo met jazz. Ik haat het niet, maar ik zou ook niet zeggen dat ik er van houd. De stukken die in Whiplash worden gespeeld ken ik niet en van deze stijl van jazz houd ik al helemaal niet van, dus mwah, de muziek was oké (het was wel goed gespeeld! En ik wist niet hoe een jazz-drumstel eruit zag, dus nu weet ik dat wel!).

Het acteerwerk is uitstekend, de manier waarop de muziek wordt gespeeld is uitstekend... Kortom, Whiplash is een uitstekende film. Ik snap wel waarom het Oscars heeft gewonnen. Daarom raad ik je ook aan om deze film te kijken. Let er wel op dat het beter is om het niet te laten zien aan wat jongere kijkers (de beelden kunnen soms - ik bedoel, de héle tijd - wat heftig zijn). Maar als je zin hebt in een Drama-film, muziek, uitstekend acteerwerk en een waterval van emoties, dan zou ik Whiplash gaan kijken.

Heb jij Whiplash gezien?