De perfecte belichaming in boeken

Tijdens het lezen van Hof van Vleugels en Verwoesting begon ik mij te storen aan één bepaald ding (oké, eigenlijk meerdere dingen, maar dit was een van de dingen waar ik mij het meest aan stoorde): de perfecte lichamen van de personages. Ja, ik weet dat het allemaal hoge elfiden zijn (of heten ze niet zo? Wauw, ik ben nu al vergeten hoe hun soort heet), maar daar gaat het niet om. Andere (YA-)boeken hebben dit namelijk ook: de hoofdpersonen zijn (bijna) allemaal - als het mannelijke personages zijn - gespierd en breed en weet ik veel wat en - als het vrouwelijke personages zijn - slank en met perfecte rondingen. O ja, en iedereen heeft een stralende, schone huid.

Nu wil ik niet zeggen dat dat niet mag. Natuurlijk mag je als schrijver perfecte personages creëeren, want het is tenslotte verzonnen. Maar als je eens goed nadenkt, realiseer je dat er iets is wat ongezond is. Bij boeken denk je namelijk niet alleen aan het verhaal, maar ook aan de lezer. De lezer leest het verhaal en kruipt in de huid van de hoofdpersoon. Snap je nu wat er niet klopt? Precies. Niet alle lezers zijn zo geweldig als die personages. Nu kun je hier twee kanten op. Of de lezer beeldt in hoe het is om zo perfect te zijn (of zwijmelt weg, wat ik gok wat gebeurd met sommige mensen die die boeken kopen waar zo'n man staat met een ontbloot borst), of de lezer vergelijkt zichzelf met de hoofdpersoon (omdat ze zelf niet zo'n lichaam hebben). Er is eigenlijk ook een derde kant, en dat is dat de lezer zich eraan stoort dat iedereen zo perfect is omdat dat niet realistisch is en die dacht dat diversiteit belangrijk was maar dat niet terugziet in de boeken die divers hoorden te zijn. Je begrijpt vast wel dat ik tot de derde kant hoor.

Ik wil niet zeggen dat de boeken van Sarah J. Maas slecht zijn, maar dat ik stoorde mij wel ontzettend aan het feit dat de personages wel verschillende seksualiteiten en huidskleuren hadden, maar geen verschillende lichaamsvormen. Niet iedereen is gespierd of slank en heeft zin om daarover te lezen (wat ook kan komen doordat Feyre het daar de hele tijd over had, maar ik heb dit ook gezien in andere boeken zoals de Shadowhunter Chronicles, alhoewel dit steeds minder wordt dan eerst).

Eigenlijk is dat alles wat ik heb te zeggen. Ik wil niet alleen diversiteit op het gebied van geaardheid en huidskleur, maar ook op 'lichaamsvorm' (hoe vreemd ik dat woord ook vind klinken). En dan niet zoals Dumplin' van Julie Murphy waar het centraal staat, maar zoals De Voordelen van Onbeantwoorde Liefde van Becky Albertalli, of zoals Dru en Kit in The Dark Artifices.

Excuses dat deze blogpost een beetje in elkaar is geflanst, maar ik weet niet meer te zeggen over dit onderwerp dan dit.

Wat denk jij over perfecte lichamen in boeken?