Mijn probleem met Young Adult-Fantasy
In mijn vorige blogpost vertelde ik dat ik de laatste tijd veel liever contemporary lees dan fantasy en aangezien fantasy altijd mijn meest favoriete genre was, klinkt het een beetje raar. Houd ik niet meer van magie? Mythische wezens? Epische werelden? Jawel, ik vind ze nog steeds fantastisch. Er is alleen één ding waar ik mij steeds aan stoor en dat is YA-fantasy.
Zoals je misschien opgevallen is lees ik voornamelijk Young Adult-boeken: boeken geschreven voor jongeren / met hoofdpersonages die jongeren zijn. Ik begon ze te lezen toen ik ongeveer elf, twaalf was (Twilight) en nog steeds is het een genre waar ik ontzettend van houd en veel boeken van lees. Daar begint het probleem al. Omdat ik al meer dan een derde van mijn leven YA lees, heb ik al een groot aantal YA-boeken gelezen. Na een tijdje begin je patronen op te vallen in de boeken. En aangezien ik voornamelijk fantasy las, begon ik mij er steeds meer aan te storen, omdat alle verhalen precies hetzelfde waren.
Zie het niet verkeerd. Ik wil niet zeggen dat dit voor iedere fantasy-verhaal geldt, of dat alle YA-fantasy-boeken slecht geschreven zijn, want dat zijn ze niet. Het is alleen iets wat mij, en waarschijnlijk ook veel anderen, is opgevallen.
Neem maar een YA-fantasy-boek in gedachten (of dystopisch, is ook goed). Het liefst geschreven door een vrouw, want die zijn er in overvloed en lijken het meest op elkaar. De boeken van mannelijke schrijvers lijken er ook op, maar hebben vaak een jongen als hoofdpersoon, dus daarvoor moet je eigenlijk overal de rollen omdraaien qua geslacht, al hebben ze niet echt driehoeksverhoudingen. Huh. Boek gekozen? Goed.
Wat we als eerste nodig hebben is een meisje als hoofdpersoon. Denk aan Meira van Snow Like Ashes, Amani van Rebel of the Sands en Alina van Shadow and Bone.
Onze hoofdpersoon is arm / leeft op het platteland (niet in de stad) / moet moeite doen om te overleven. (+ Ze is een jager.) Denk aan Katniss van The Hunger Games, Feyre van A Court of Thorns and Roses en Quin van Seeker.
Onze hoofdpersoon heeft (zonder dat ze het weet) magische krachten / komt (zonder dat ze het weet) van koninklijke afkomst. Denk aan Mare van Red Queen, Juliette van Shatter Me en Harry Potter (al is hij een jongen).
Onze hoofdpersoon komt twee (soms één) leuke jongens tegen en help, driehoeksverhouding! Denk aan Twilight, Legend en The Selection.
Onze hoofdpersoon wordt hét gezicht van een opstand om de slechte regering te laten vallen. Bijna al mijn eerder genoemde voorbeelden horen hierbij. Waarom zou dat toch zijn?
Verder kan ik even niets meer bedenken, maar zo zit het vaak een beetje in elkaar. Ieder boek is weer hetzelfde verhaal, waarbij in principe alleen de namen van de mensen en plaatsen zijn veranderd.
Wat deze boeken ook vaak hebben, is erg geforceerde romantiek. Kijk, meestal zijn de verhalen wel oké, ondanks het feit dat ik al weet wat er gaat gebeuren, maar worden ze verpest door die stomme romantische wending die er helemaal niet had hoeven te zijn en alles heeft verpest! Ik kijk naar jullie, An Ember in the Ashes, Children of Blood and Bone, Caraval en The Valiant...
En daarom vind ik YA-fantasy steeds stommer worden, met uitzondering van The Raven Cycle, Percy Jackson, de Shadowhunter Chronicles en een aantal andere favorieten. Wat niet betekent dat ze geen standaard fantasy-verhalen zijn zoals ik hierboven heb genoemd. Het is alleen zo dat ik nieuwe series niet meer leuk kan vinden omdat ze zo erg op de rest lijken. Of nou ja, niet zo snel leuk kan vinden.
Nou, dat was mijn rant over YA-fantasy. Het ging een beetje van hot naar her, maar goed. Ik bedenk me net dat ik niets heb gezegd over contemporary en waarom ik dat genre wel leuk vind. Bij deze dan: contemporary heeft ook heel veel boeken die op elkaar lijken en die vind ik ook niet echt leuk, maar aangezien iedereen de wereld al kent, wordt er voornamelijk gefocust op de personages, wat ik geweldig vind. En dan heb je vaak niet van die geforceerde romantiek, omdat het meer opgebouwd kan worden doordat er helemaal geen gevechten hoeven te zijn. Bij mij gaat het vooral om de personages, al is het verhaal nog steeds heel erg belangrijk. Ik zie het zo: als ik eenmaal van de personages houd, houd ik sneller van het verhaal. Houd ik niet van de personages, dan is de kans klein dat ik het boek leuk vind. YA-fantasy heeft vaak van die standaard personages, dus nee, die vind ik niet leuk.
Heb jij genres waar jij je aan stoort?
Zoals je misschien opgevallen is lees ik voornamelijk Young Adult-boeken: boeken geschreven voor jongeren / met hoofdpersonages die jongeren zijn. Ik begon ze te lezen toen ik ongeveer elf, twaalf was (Twilight) en nog steeds is het een genre waar ik ontzettend van houd en veel boeken van lees. Daar begint het probleem al. Omdat ik al meer dan een derde van mijn leven YA lees, heb ik al een groot aantal YA-boeken gelezen. Na een tijdje begin je patronen op te vallen in de boeken. En aangezien ik voornamelijk fantasy las, begon ik mij er steeds meer aan te storen, omdat alle verhalen precies hetzelfde waren.
Zie het niet verkeerd. Ik wil niet zeggen dat dit voor iedere fantasy-verhaal geldt, of dat alle YA-fantasy-boeken slecht geschreven zijn, want dat zijn ze niet. Het is alleen iets wat mij, en waarschijnlijk ook veel anderen, is opgevallen.
Neem maar een YA-fantasy-boek in gedachten (of dystopisch, is ook goed). Het liefst geschreven door een vrouw, want die zijn er in overvloed en lijken het meest op elkaar. De boeken van mannelijke schrijvers lijken er ook op, maar hebben vaak een jongen als hoofdpersoon, dus daarvoor moet je eigenlijk overal de rollen omdraaien qua geslacht, al hebben ze niet echt driehoeksverhoudingen. Huh. Boek gekozen? Goed.
Wat we als eerste nodig hebben is een meisje als hoofdpersoon. Denk aan Meira van Snow Like Ashes, Amani van Rebel of the Sands en Alina van Shadow and Bone.
Onze hoofdpersoon is arm / leeft op het platteland (niet in de stad) / moet moeite doen om te overleven. (+ Ze is een jager.) Denk aan Katniss van The Hunger Games, Feyre van A Court of Thorns and Roses en Quin van Seeker.
Onze hoofdpersoon heeft (zonder dat ze het weet) magische krachten / komt (zonder dat ze het weet) van koninklijke afkomst. Denk aan Mare van Red Queen, Juliette van Shatter Me en Harry Potter (al is hij een jongen).
Onze hoofdpersoon komt twee (soms één) leuke jongens tegen en help, driehoeksverhouding! Denk aan Twilight, Legend en The Selection.
Onze hoofdpersoon wordt hét gezicht van een opstand om de slechte regering te laten vallen. Bijna al mijn eerder genoemde voorbeelden horen hierbij. Waarom zou dat toch zijn?
Verder kan ik even niets meer bedenken, maar zo zit het vaak een beetje in elkaar. Ieder boek is weer hetzelfde verhaal, waarbij in principe alleen de namen van de mensen en plaatsen zijn veranderd.
Wat deze boeken ook vaak hebben, is erg geforceerde romantiek. Kijk, meestal zijn de verhalen wel oké, ondanks het feit dat ik al weet wat er gaat gebeuren, maar worden ze verpest door die stomme romantische wending die er helemaal niet had hoeven te zijn en alles heeft verpest! Ik kijk naar jullie, An Ember in the Ashes, Children of Blood and Bone, Caraval en The Valiant...
En daarom vind ik YA-fantasy steeds stommer worden, met uitzondering van The Raven Cycle, Percy Jackson, de Shadowhunter Chronicles en een aantal andere favorieten. Wat niet betekent dat ze geen standaard fantasy-verhalen zijn zoals ik hierboven heb genoemd. Het is alleen zo dat ik nieuwe series niet meer leuk kan vinden omdat ze zo erg op de rest lijken. Of nou ja, niet zo snel leuk kan vinden.
Nou, dat was mijn rant over YA-fantasy. Het ging een beetje van hot naar her, maar goed. Ik bedenk me net dat ik niets heb gezegd over contemporary en waarom ik dat genre wel leuk vind. Bij deze dan: contemporary heeft ook heel veel boeken die op elkaar lijken en die vind ik ook niet echt leuk, maar aangezien iedereen de wereld al kent, wordt er voornamelijk gefocust op de personages, wat ik geweldig vind. En dan heb je vaak niet van die geforceerde romantiek, omdat het meer opgebouwd kan worden doordat er helemaal geen gevechten hoeven te zijn. Bij mij gaat het vooral om de personages, al is het verhaal nog steeds heel erg belangrijk. Ik zie het zo: als ik eenmaal van de personages houd, houd ik sneller van het verhaal. Houd ik niet van de personages, dan is de kans klein dat ik het boek leuk vind. YA-fantasy heeft vaak van die standaard personages, dus nee, die vind ik niet leuk.
Heb jij genres waar jij je aan stoort?
Reacties
Een reactie posten