Hoe oude ik en ik denken over Six of Crows en Crooked Kingdom

Titel: Six of Crows en Crooked Kingdom (Six of Crows #1-2)

Auteur: Leigh Bardugo

Genre: Fantasy, Young Adult
Verschenen: 29 september 2015; 27 september 2016

Pagina's: 465; 546

Uitgever: Henry Holt and Company

Bindwijze: Hardcover 

Prijs: 17-18 euro op bol.com

Cijfer: 5/5 sterren

Na het kijken van het eerste seizoen van Shadow and Bone (2021) had ik meer nodig. Ik was zo geobsedeerd dat ik besloot om de Six of Crows-tweeluik te herlezen, ook al had ik vlak voor het kijken van de serie nog besloten om dat niet te doen. Ik had namelijk een paar scènes herlezen en was niet echt overtuigd, en ik had geen zin om een boekenserie die ik leuk vond niet meer leuk te vinden. Maar na het kijken van Shadow and Bone kon ik mij niet meer inhouden. 

Helaas zal ik dus niet weten wat ik van écht van deze boeken had gevonden als ik de serie niet had gezien. Maar hé, misschien is dat ook wel goed. Want nu vind ik de boeken nog steeds leuk, en is mijn liefde voor hen niet verminderd. 

Hoe ik nu denk over de boeken

Six of Crows is een erg traag boek. Het bestaat voornamelijk uit het hoofdplot, waar niet echt veel gebeurt, en veel flashbacks. De manier hoe ze met elkaar waren verweefd voelde natuurlijk aan, wat fijn is. Ik denk niet dat veel mensen fan zijn van die random hoofdstukken en afleveringen die alleen uit een flashback bestaan. Vergeleken met de Shadow and Bone-trilogie is Six of Crows veel meer 'personage gedreven', wat verklaart waarom er meer fans zijn van Kaz en de rest dan van Alina en de rest. Door de serie vond ik Nina en Matthias leuker (toen ik de boeken voor het eerst las was ik niet zo'n fan), wat ervoor zorgde dat ik ditmaal álle personages leuk vond. Dat had ik nog niet eerder gehad bij een boek met meerdere perspectieven. Ik ben blij dat ik dat een keer heb kunnen meemaken. Verassend genoeg was Six of Crows meer 'volwassen' dan ik mij herinnerde? Het geweld is bijvoorbeeld redelijk gedetailleerd, wat ik dus niet verwachtte. 

Waar ik bij Six of Crows niets op aan te merken had, was dat bij Crooked Kingdom helaas niet het geval. Het tweede deel is ook erg traag, al gebeurt er voor mijn gevoel wat meer in, omdat alles in een kortere tijd afspeelt. Halverwege het verhaal (en merk op dat het tachtig pagina's dikker is dan deel één) gebeurde er niet zo veel, waardoor het 'tempo' erg traag werd en ik mijzelf moest dwingen om verder te lezen. Misschien dat het ook kwam doordat Crooked Kingdom zich met name alleen in Ketterdam afspeelt en in Six of Crows meer wordt gereisd? Ondanks dit, bevat dit boek een paar van mijn favoriete scènes en was het nog steeds erg leuk om te lezen.    

Hoe ik vroeger dacht over de boeken

Ik heb deze blog al sinds oktober 2015, en laat dat nou precies één maand zijn voordat ik Six of Crows voor het eerst las. In 2016 was ik ook nog druk bezig, wat de tijd was dat ik Crooked Kingdom las. Wat dat betekent? Dat ik recensies heb van mijzelf van vijf en zes jaar geleden. Het leek mij grappig om te reageren op de recensies die ik toen had geschreven.

Mijn recensie van Six of Crows in 2015: link.

Mijn recensie van Crooked Kingdom in 2016: link. 

Six of Crows

Voor de mensen die dit boek nog niet hebben gelezen: deze recensie is spoilerloos

Nou nee, want ik zie in de zin waarin ik uitleg waar het over gaat al gelijk een soort van spoiler.  

Als je wel iets over het verhaal weet, lees dan eerst de Grisha.

 Waarom noem ik de Shadow and Bone-trilogie, voormalig de Grisha-trilogie geheten, steeds 'de Grisha'. 😂

Als je een boek zoekt met een persoon die de wereld redt, waar ik het eerder over had, moet je bij de Grisha zijn, Harry Potter, Percy Jackson of De Hongerspelen (The Hunger Games).

Voor een recensie die over Six of Crows gaat promoot ik wel erg veel andere series. En het is ook nog zo random. En waarom duurt het zo lang voordat ik daadwerkelijk bij de 'echte' recensie kom? Dit is allemaal algemene info.

List en leugens speelt zich ook nog eens af in Ketterdam, een stad wat gebaseerd is op Nederland van een paar eeuwen geleden. Er komen Nederlandse namen, straatnamen en voedsel in voor, wat voor de Nederlands van nu natuurlijk supercool is.

Awkward. Het is natuurlijk 'supercool', maar voor de 'Nederlands van nu'??

Het eerste wat ik wil vertellen is dat de romantische relaties heel erg voorspelbaar zijn. [...] [W]ant ik laas één zin en ik wist al zo van; O, die gaat met die, en die met die, en die met die. En aan het einde van het boek? Die ging met die, die ging met die en die ging met die. Precies zoals ik had geraden. Dit heb ik bij alle boeken die ik lees, dus misschien ligt het niet aan dit boek.

Applaus. Wat goed geraden! Die voorspelbaarheid is iets wat volgens mij alle verhalen wel hebben, dus het is niet echt iets wonderbaarlijks. Uiteraard wist ik ditmaal al lang wie met wie was, dus was dat geen verassing. Wat ik wel leuk vond om te zien, is dat het bij sommige personages redelijk subtiel is gedaan. Of nou ja, het duurt een tijdje voor de personages er iets van zeggen, zeg maar.  

De personages gaan heel erg gespannen met elkaar om, zodat je niet weet of ze de anderen al hebben verraden of niet, of dat ze wel verraders zijn.

Kantje boord, oude ik, kantje boord. 

Soms moet je covers en titels niet al te letterlijk nemen, want ik las een keer een boek, De Ravenjongens (The Raven Boys), en ik dacht letterlijk dat er jongens waren die in raven konden veranderen. Nadat ik het boek las begreep ik dat ik het helemaal verkeerd had.

Alweer andere boeken bespreken in een recensie waarin ik nauwelijks over het boek zelf heb?! Tjonge. Dit is wel waar, maar nog steeds. 

[D]it boek [heeft] mij een andere kijk op de wereld [...] gegeven. Een andere kijk op dieven en vriendschappen en gewoon, alles. Dit boek heeft mij aan het huilen gemaakt (ook al weet ik niet meer waarom) en heeft mij laten lachen. Ik kan met zekerheid zeggen dat dit boek één van mijn favorieten is.

Een andere kijk op de wereld! Dat had ik deze keer niet. Alleen dat ik blij was dat ik het nog steeds een leuk boek vond. Deze keer had ik niet gehuild, dus ik weet nog steeds niet waarom ik toen wel had gehuild. Ook nu kan ik met zekerheid zeggen dat Six of Crows een favoriet is.  

Over het algemeen ben ik erachter gekomen dat mijn recensie van 2015 niet echt een goede recensie is. Eruit blijkt dat ik het geweldig vond. Waarschijnlijk kon ik niet echt iets verzinnen, dus kwam ik maar hier mee? Hopelijk is mijn recensie van Crooked Kingdom beter, want dit was echt 'bleh'.

Crooked Kingdom

Als eerste zie ik dat ik Crooked Kingdom een 9/10 heb gegeven en Six of Crows een 8/10. Dat zou ik nu omdraaien. Crooked Kingdom is echt niet beter...

De Six of Crows-tweeluik speelt zich af in Ketterdam, een stad die gebaseerd is op Nederland. Zelf noem ik het Londen met Nederlandse namen, maar echt, ik heb het niet zo met Nederland (dat accent, bah), maar Ketterdam is kan niets anders dan cool zijn. Vooral de Nederlandse namen, al twijfelde ik af en toe of de uitspraak nou Nederlands was of Engels.

 Waarom noemde ik het Londen met Nederlandse namen? 😂 Dat is echt raar. Ik vind het Nederlandse accent nog steeds niet bepaald mooi, maar een grote hekel aan Nederland heb ik niet meer. De uitspraak is uiteraard Engels met een Nederlands tintje. Kom op, Leigh Bardugo is Amerikaans. 

Naar mijn mening is deze serie zelfs beter dan de Grisha-trilogie. 

 Nog steeds mee eens. En ik heb vooruitgang geboekt, want ik noem het niet meer 'de Grisha'! 

[De zes hoofdpersonen] zijn [...] interessant, hebben [...] diepgang, en je kun je niets anders doen dan zorgen over hen maken. Mijn favorieten zijn Kaz en Inej, maar eigenlijk zijn ze allemaal geweldig. Nou ja, geweldig, het zijn en blijven wel criminelen. Hele geweldige criminelen. Al geldt dat vooral voor Kaz...

Nee oude ik, ze zijn allemaal criminelen. Niet alleen Kaz. Ik ben het er wel mee eens dat ze interessant zijn en diepgang hebben. Zorgen maken deed ik nou niet, maar dat kwam waarschijnlijk doordat ik al wist wat er allemaal zou gebeuren. 

Leigh heeft een erg bijzondere schrijfstijl. Op het eerste gezicht lijkt het heel normaal, maar tjonge, wat kan zij mooi schrijven.

Het valt wel mee. Ze is naar mij mening wel slechter geworden. In King of Scars liet ze de personages continu vragen stellen. Zo van: Maar wat was er nou gebeurd? Wat moest zij nu doen? En hoe moest dit opgelost worden? Superirritant. In deze boeken is het mij maar één keer opgevallen. Ik heb geen idee waar ze dat is begonnen te doen. En waarom schreef ik de namen van auteurs en andere (echte) mensen vroeger altijd schuin gedrukt? 😂

[De kaft lijkt] heel erg op een vogel die tegen een raam is gevlogen.

Ik heb het helaas niet kunnen ontzien. 

Crooked Kingdom is een boek dat ik met heel mijn hart aanraad.

Meh. Het eerste boek zou ik wel aanraden, maar deze? Niet per se. Alleen als je Six of Crows leuk genoeg vindt om verder te gaan.

Zelf heb ik zin gekregen om de Grisha-trilogie te herlezen, aangezien er zo veel personages in dit boek voorkwamen die uit die serie komen... Geen spoilers natuurlijk, maar ik kijk vooral uit naar Siege and Storm. Ja, om die ene personage. En de Duisterling, niet te vergeten.

Ieuw. Nee. Ik heb nu ook zin om Shadow and Bone te herlezen, maar voor de Duisterling? Jakkes. Nee nee nee. Met 'die ene personage' bedoel ik denk ik Nikolai? Waarom hem? 😂 Het is wel grappig dat ik deze trilogie na al die jaren nog steeds niet heb herlezen (ik wist niet eens meer dat ik dat wilde doen, haha).    

Mijn mening over Crooked Kingdom is wel een beetje veranderd. Waar ik het vroeger absoluut fantastisch vond, vind ik het nu wel redelijk. Het is een leuk boek ja, maar zo geweldig is het ook niet.   

Kijk Shadow and Bone op Netflix, mensen!