Recensie: Een

Titel: Een
Auteur: Sarah Crossan
Genre: Contemporary, Young Adult
Verschenen: 4 juli 2016
Pagina's: 440
Uitgever: Pepper Books
Originele titel: One
Bindwijze: Paperback
Prijs: 16,99
Cijfer: 7,0 of 4/5 sterren

Grace en Tippi zijn een Siamese tweeling van bijna zeventien die niet anders weten dan dat ze samen zijn. Hun leven verandert echter drastisch wanneer ze niet langer thuis les kunnen krijgen, maar naar de lokale middelbare school moeten. Daar ontkomen ze niet aan gestaar en gepest, maar ontdekken ze ook dat anders zijn soms voordelen heeft. Wat ze echter nog niet weten is dat ze een hartverscheurende beslissing moeten nemen; een beslissing die hun leven nog ingrijpender zal veranderen.

Toen ik in de bibliotheek Een zag liggen, besloot ik het te lenen. Mijn zusje wilde dit boek namelijk lezen en ik dacht: 'Waarom niet?' Niet veel later kwam ik thuis en na een paar andere geleende boeken te hebben gelezen, begon ik aan dit boek.

Een gaat over Grace en Tippi, een Siamese tweeling. Zij hebben altijd thuis les gekregen, maar dat kan niet meer doordat ze het niet meer kunnen betalen. De enige oplossing is dat ze naar een middelbare school gaan. De rest kun je wel raden.

Wat bijzonder is aan dit boek, is dat het in vrije versvorm is geschreven. Voordat ik dit boek had gelezen wist ik alleen dat Ellen Hopkins op deze manier schreef. Van Sarah Crossan had ik nog nooit gehoord. En of dat vrije versvorm wat was? Het heeft beide zijn voor- en nadelen. Een voordeel is dat het boek super snel leest. 440 pagina's? Die heb je zo uit (de lettertype is ook nog eens erg groot). Een nadeel is dat het even duurt voordat je in het verhaal komt. Nou ja, dat had ik dan. Ik mag Ellen Hopkins wel kennen, maar haar boeken heb ik nog nooit gelezen. Het irritante van deze vrije versvorm is dat de zinnen steeds

opeens worden

onderbroken

zoals ik

nu doe.

Het verhaal? Niet echt origineel. Natuurlijk is dat Siamese tweeling-gedoe erg bijzonder, want hoeveel boeken kun je opnoemen met Siamese tweelingen? BZRK van Michael Grant, maar dat was het geloof ik wel. Maar naast Grace en Tippi kan ik niets opnoemen wat mij heeft geraakt of wat zo opvallend goed was. Een normaal Contemporary-verhaal, dus.

De hoogtepunten van Een zijn de manier waarop het is geschreven en dat het over een Siamese tweeling gaat, maar verder is het verhaal niet bijzonder speciaal of origineel. Ik raad je aan om dit boek te lezen als je benieuwd bent hoe een boek leest dat in vrije versvorm is geschreven, of als je daar van houdt, en als je graag wilt lezen over Siamese tweelingen. Of natuurlijk als je zin hebt in een makkelijk en simpel Contemporary-verhaal.

Heb jij Een gelezen?