Recensie: Stranger Things Seizoen 2

Titel:  Stranger Things 2
Gecreëerd door: Matt Duffer, Ross Duffer
Acteurs: Millie Bobby Brown, Finn Wolfhard, Winona Ryder
Seizoen: 2
Afleveringen: 9
Genre: Drama, Fantasy, Horror
Verschenen: 27 oktober 2017
Duur: Ongeveer 50 minuten per aflevering
Cijfer: 10 of 5/5 sterren

In a small town where everyone knows everyone, a peculiar incident starts a chain of events that leads to the disappearance of a child - which begins to tear at the fabric of an otherwise peaceful community. Dark government agencies and seemingly malevolent supernatural forces converge on the town while a few locals begin to understand that there's more going on than meets the eye. (IMDb.com)

Het is ondertussen al meer dan een week sinds het tweede seizoen van Stranger Things is verschenen op Netflix. En ik heb seizoen twee nu twee keer gezien. Ik weet het. De eerste keer binge-watchte ik het en had ik het af op 28 oktober. De tweede keer keek ik het met mijn ouders en zusje. Of ik het erg vond? Nee, want dit is (op dit moment) mijn favoriete tv-serie van alle tv-series die ik ooit heb gezien. Mijn nummer één.

Stranger Things 2 speelt af in 1984, één jaar na de gebeurtenissen van het eerste seizoen. We volgen dezelfde personages als vorige keer, maar wel met uitbreiding van Billy en Max (en Bob en Dr. Owens, maar goed). Verdere informatie over dit seizoen betekent dat ik in het spoilergebied kom, dus dit is alles wat ik zeg voor het geval je deze serie nog niet hebt gezien.

Iets wat vaak gebeurd met vervolgdelen (ongeacht of het een boek, film of tv-serie is) is dat het vervolg niet zo goed is als het eerste deel. Neem Riverdale als voorbeeld (mijn goden, wat heb ik een hekel aan die serie gekregen), of Once Upon A Time (vanaf seizoen drie begon het bergafwaarts te gaan). Dit is mijn mening, uiteraard, dus aan ander kan die vervolgdelen wél geweldig vinden. In ieder geval ben ik meestal bang dat het vervolg minder is dan deel één, maar had ik dat niet met Stranger Things 2. Misschien vertrouw ik de Duffer broers (the Duffer brothers klinkt echt veel beter) gewoon, want dit seizoen was fenomenaal. Het was zelfs nog beter dan het eerste seizoen! (Ook al heeft Chapter 7: The Lost Sister de slechtste rating van alle afleveringen tot nu toe.)

Het verhaal is fantastisch, met veel foreshadowing (let maar eens op), verwijzingen (ik moet die films uit de jaren tachtig echt eens gaan kijken) en het speelt zich ook nog eens af in een interessante wereld. Want wat is de Upside Down precies? (En dan bedoel ik meer waar de monsters vandaan komen.)

Daarnaast heeft Stranger Things een groot aantal hoofdpersonen. In dit seizoen zijn het er dertien. Jep. Dertien. Vaak is het geval dat ik maar een paar hoofdpersonen leuk vind en ik weet niet of het komt doordat iedereen een andere leeftijd heeft en andere dingen doet, maar in deze serie vind ik ze allemaal geweldig. Ze zijn slim en komen er samen altijd uit. Nou ja, bijna altijd. Ik heb wel een favoriete personage, al weet ik eigenlijk niet waarom, omdat diegene niet een super opvallend is. (Als je je afvraagt wie het is: het is Mike.) Dit was trouwens al zo in het eerste seizoen, dus om heel eerlijk te zijn kan ik de reden, als die er al was, überhaupt niet meer herinneren, aangezien ik seizoen één vorig jaar keek.

Het laatste wat ik op te merken heb is dat de soundtrack niet alleen maar origineel en herkenbaar is, maar ook nog eens ontzettend goed. Hierbij bedoel ik de score (in principe is dit de achtergrondmuziek), maar ook de al bestaande liedjes die gekozen zijn als soundtrack. Neem Runaway van Bon Jovi, Rock You Like A Hurricane van The Scorpions en Whip It van Devo. Om er een paar te noemen.

Verder weet ik niets meer te zeggen, omdat mijn mening is dat dit een geweldige serie is. Had ik het maar stom gevonden, dan kon ik er kritisch naar kijken...

Raad ik je aan om Stranger Things te kijken? Jazeker! Al kan het wel zo zijn dat het een beetje eng is (zelf vind ik van niet, want ik snap ook niet waarom het 16-plus is, maar van anderen heb ik gehoord dat ze het eng vinden). En als je in de jaren tachtig opgegroeid bent is het extra leuk door de nostalgie (tenzij je al die films en liedjes niet kent, natuurlijk). Ik kijk in ieder geval al uit naar seizoen drie en vier. Daarna ben ik verdrietig, omdat het dan afgelopen is. Tja, je kunt niet alles hebben.

Heb jij Stranger Things gezien?