De teleurstelling dat Riverdale heet
Als je Netflix hebt en nog nooit gehoord hebt van de tv-serie Riverdale heb je het laatste jaar echt onder een steen geleefd. De personages hebben de namen van de personages van de Archie-strips (want meer dan dat is het niet) en hoewel er gezegd wordt dat het verhaal gebaseerd is op de strips vind ik van niet. Heb je ooit Archie gelezen? Dát is niet te vergelijken met Riverdale.
Het eerste seizoen vond ik ontzettend goed. Ik ga dat niet ontkennen. Ja, het was af en toe nogal cliché, maar de personages waren vermakelijk en de kwaliteit niet slecht. Het verhaal was spannend en ik was oprecht benieuwd naar hoe Jason bij Sweetwater River was gekomen. Vanaf aflevering tien begon het verhaal wat minder te worden, maar het was nog steeds een leuke serie!
En toen kwam seizoen twee.
Misschien kwam het doordat ik niet gewend ben dat twee seizoenen zo snel achter elkaar verschijnen (seizoen één begon in januari en seizoen twee in oktober van datzelfde jaar), maar ik was niet klaar voor het tweede seizoen. Misschien kwam het door het einde van Chapter Thirteen: The Sweet Hereafter. Misschien kwam het doordat de personages zich helemaal anders gedroegen dan in de strips. Misschien kwam het doordat de makers fantastische nummers op de verkeerde momenten in de serie stopten (of dat die nummers überhaupt in deze serie záten). Wie weet. Wat ik wel weet is dat ik seizoen twee ontzettend slecht vind.
In seizoen twee wordt Riverdale geteisterd door de mysterieuze Black Hood. Een moordenaar die verontrustende berichten achterlaat bij onze goede vrienden. En hoe Archie en de rest daarmee om zijn gegaan? Sorry, maar ik kan het niet serieus nemen.
Ja, seizoen twee is nog niet helemaal verschenen en ja, ik heb maar de eerste negen afleveringen gezien van de dertien die op dit moment te zien zijn, maar dat maakt niets uit. Mijn mening is en blijft hetzelfde, ongeacht of ik die laatste dertien ga kijken of niet.
Hoofdstuk Eén: Het Verhaal
Als eerste: wat is er gebeurd met het verhaal? In seizoen één wordt er voornamelijk gefocust op de Jason-verhaallijn, met een paar andere, minder belangrijke verhaallijnen, zoals die van Miss Grundy, FP en Polly. Hoewel deze verhaallijnen minder belangrijk waren, zorgden ze er wel voor dat de hoofdpersonen die met deze verhaallijnen te maken hadden wat meer karakter kregen (en hielpen ze mee met het onderzoek naar Jason). Daarnaast werden ze uitgerekt over meerder afleveringen. Al geldt dit niet voor alle verhaallijnen, maar goed, ik vond seizoen één goed, dus laten we het daar niet over hebben.
Het tweede seizoen heeft als de Black Hood als hoofd-verhaallijn, en net zoals het eerste seizoen minder belangrijke verhaallijnen. Het grootste verschil is alleen dat deze minder belangrijke verhaallijnen vaak helemaal niets toevoegden aan het verhaal van de Black Hood. Neem de Jingle Jangle-verhaallijn. Of die van de Red Circle. Wat moeten die nou voorstellen?! Ook is die van de Red and Black totaal niet relevant.
Maar dat is niet alles. Niet alleen zijn deze verhaallijnen totaal niet relevant, maar worden ze ook nog eens in één aflevering (af en toe twee of drie) opgelost. Hierdoor bevatten de eerste negen afleveringen veel dingen, maar geven ze ook een heel erg gehaast en afgeraffeld gevoel.
O, en had ik al gezegd dat ze zó voorspelbaar zijn. In die aflevering met die cadeaus lette ik half op en wist ik (geen idee hoe) gewoon al wat er in alledrie de dozen zou zitten. Woehoe. Dan wil je niet eens weten hoe voorspelbaar de rest is.
Hoofdstuk Twee: Het Genre
Genoeg gesproken over de verhaallijnen. Laat ik het even hebben over de algemene feel die Riverdale wil geven.
Riverdale is over het algemeen een tiener-drama en mysterie-serie, maar wil ook een serie zijn over sport (al is het wat minder in het tweede seizoen), muziek (mijn goden, die nummers! Die autotune!), gangs (Southside Serpents en Ghoulies, en moeten we de Red Circle hier ook bij rekenen?) en nog meer dingen die ik niet kan herinneren, plus de dingen die ze nog gaan doen.
Als je niet ziet wat ik zie, is dat ze gewoon te veel proberen. Houd het gewoon bij een tiener-drama en mysterie-serie, maar stop alsjeblieft niet al deze dingen erbij. Naast het feit dat een groot deel van de verhaallijnen irrelevant zijn en deze 'genres' niets met elkaar te maken hebben (als het over sport en muziek gaat, houdt het daar ook bij. Ga het niet nog eens over een moord en gangs houden.), kan ik Riverdale niet anders bestempelen dan een wannabe-serie. Het wil gewoon te veel.
Hoofdstuk Drie: De Personages
En nu als één na laatste, de personages. Ik weet dat de personages zich totaal anders gedragen dan in de strips, maar nog steeds. Ze gedragen zich afschuwelijk.
Archie is veranderd in een f*ckboy die niet nadenkt voordat hij dingen doet, Jughead is veranderd in een weirdo die niets anders wil dan raar zijn en zich opeens tussen twee gangs bevindt, Betty is veranderd in Nancy Drew omdat ze die boeken las als kind en een - spoiler - camgirl (WTF?!), ik kan even niets bedenken over Veronica, maar Kevin is veranderd in een jongen die laat in de avond naar het bos gaat omdat hij niet homoseksueel kan zijn terwijl niemand, letterlijk niemand, dat een probleem vindt (ehm, wat is hier de logica?).
Ik snap dat dit is gedaan om het meer aantrekkelijk te maken voor tieners, maar kom op. Het is net zoals bij de Percy Jackson-films, waar Percy en Annabeth zich heel erg anders gedragen dan in de boeken, al lijken zij meer op hun boek-versies dan Archie en de rest op hun strip-versies.
Het acteerwerk vind ik ook ontzettend irritant. Gelukkig lopen ze nog niet op die manier waarop iedereen loopt in Shadowhunters, maar het komt er wel dichtbij. Waar ik mij het meest aan stoor is de manier hoe ze praten. Hoe ze práten. Kijk eens naar de Lodges. Ik kan hen gewoon niet serieus nemen. Ik ben al de tel kwijtgeraakt van hoe vaak ze mija en daddy zeggen, maar volgens doen ze dat in bijna al hun zinnen.
Hoofdstuk Vier: Het Script
Ten slotte, het script. Meestal heb ik niet veel op te merken bij het script, dus dat ik dat hier wel heb vind ik opmerkelijk.
Laat ik gewoon zeggen: het script is niet goed. De hele tijd maakt iedereen cringey opmerkingen, en verwijst Veronica bijna iedere keer als ze praat naar een boek of film uit de jaren vijftig, zestig. Alsof de jonge fans van nu die zullen begrijpen! Echt niet.
Over het algemeen heeft Riverdale mij teleurgesteld. Nee, ontzettend teleurgesteld. Eigenlijk was het al begonnen bij Chapter Ten: The Lost Weekend, en zeker toen Believer van Imagine Dragons te horen was bij een make out-scène en Jughead niet aseksueel bleek te zijn. Daar ging die representatie. Maar seizoen twee heeft mijn twijfels definitief gemaakt.
Of ik het nog verder ga kijken? Geen idee. Ik weet niet of ik nog meer autotune, slechte zinnen en stomme beslissingen nog aankan.
Wat vind jij van het tweede seizoen van Riverdale?
Het eerste seizoen vond ik ontzettend goed. Ik ga dat niet ontkennen. Ja, het was af en toe nogal cliché, maar de personages waren vermakelijk en de kwaliteit niet slecht. Het verhaal was spannend en ik was oprecht benieuwd naar hoe Jason bij Sweetwater River was gekomen. Vanaf aflevering tien begon het verhaal wat minder te worden, maar het was nog steeds een leuke serie!
En toen kwam seizoen twee.
Misschien kwam het doordat ik niet gewend ben dat twee seizoenen zo snel achter elkaar verschijnen (seizoen één begon in januari en seizoen twee in oktober van datzelfde jaar), maar ik was niet klaar voor het tweede seizoen. Misschien kwam het door het einde van Chapter Thirteen: The Sweet Hereafter. Misschien kwam het doordat de personages zich helemaal anders gedroegen dan in de strips. Misschien kwam het doordat de makers fantastische nummers op de verkeerde momenten in de serie stopten (of dat die nummers überhaupt in deze serie záten). Wie weet. Wat ik wel weet is dat ik seizoen twee ontzettend slecht vind.
In seizoen twee wordt Riverdale geteisterd door de mysterieuze Black Hood. Een moordenaar die verontrustende berichten achterlaat bij onze goede vrienden. En hoe Archie en de rest daarmee om zijn gegaan? Sorry, maar ik kan het niet serieus nemen.
Ja, seizoen twee is nog niet helemaal verschenen en ja, ik heb maar de eerste negen afleveringen gezien van de dertien die op dit moment te zien zijn, maar dat maakt niets uit. Mijn mening is en blijft hetzelfde, ongeacht of ik die laatste dertien ga kijken of niet.
Hoofdstuk Eén: Het Verhaal
Als eerste: wat is er gebeurd met het verhaal? In seizoen één wordt er voornamelijk gefocust op de Jason-verhaallijn, met een paar andere, minder belangrijke verhaallijnen, zoals die van Miss Grundy, FP en Polly. Hoewel deze verhaallijnen minder belangrijk waren, zorgden ze er wel voor dat de hoofdpersonen die met deze verhaallijnen te maken hadden wat meer karakter kregen (en hielpen ze mee met het onderzoek naar Jason). Daarnaast werden ze uitgerekt over meerder afleveringen. Al geldt dit niet voor alle verhaallijnen, maar goed, ik vond seizoen één goed, dus laten we het daar niet over hebben.
Het tweede seizoen heeft als de Black Hood als hoofd-verhaallijn, en net zoals het eerste seizoen minder belangrijke verhaallijnen. Het grootste verschil is alleen dat deze minder belangrijke verhaallijnen vaak helemaal niets toevoegden aan het verhaal van de Black Hood. Neem de Jingle Jangle-verhaallijn. Of die van de Red Circle. Wat moeten die nou voorstellen?! Ook is die van de Red and Black totaal niet relevant.
Maar dat is niet alles. Niet alleen zijn deze verhaallijnen totaal niet relevant, maar worden ze ook nog eens in één aflevering (af en toe twee of drie) opgelost. Hierdoor bevatten de eerste negen afleveringen veel dingen, maar geven ze ook een heel erg gehaast en afgeraffeld gevoel.
O, en had ik al gezegd dat ze zó voorspelbaar zijn. In die aflevering met die cadeaus lette ik half op en wist ik (geen idee hoe) gewoon al wat er in alledrie de dozen zou zitten. Woehoe. Dan wil je niet eens weten hoe voorspelbaar de rest is.
Hoofdstuk Twee: Het Genre
Genoeg gesproken over de verhaallijnen. Laat ik het even hebben over de algemene feel die Riverdale wil geven.
Riverdale is over het algemeen een tiener-drama en mysterie-serie, maar wil ook een serie zijn over sport (al is het wat minder in het tweede seizoen), muziek (mijn goden, die nummers! Die autotune!), gangs (Southside Serpents en Ghoulies, en moeten we de Red Circle hier ook bij rekenen?) en nog meer dingen die ik niet kan herinneren, plus de dingen die ze nog gaan doen.
Als je niet ziet wat ik zie, is dat ze gewoon te veel proberen. Houd het gewoon bij een tiener-drama en mysterie-serie, maar stop alsjeblieft niet al deze dingen erbij. Naast het feit dat een groot deel van de verhaallijnen irrelevant zijn en deze 'genres' niets met elkaar te maken hebben (als het over sport en muziek gaat, houdt het daar ook bij. Ga het niet nog eens over een moord en gangs houden.), kan ik Riverdale niet anders bestempelen dan een wannabe-serie. Het wil gewoon te veel.
Hoofdstuk Drie: De Personages
En nu als één na laatste, de personages. Ik weet dat de personages zich totaal anders gedragen dan in de strips, maar nog steeds. Ze gedragen zich afschuwelijk.
Archie is veranderd in een f*ckboy die niet nadenkt voordat hij dingen doet, Jughead is veranderd in een weirdo die niets anders wil dan raar zijn en zich opeens tussen twee gangs bevindt, Betty is veranderd in Nancy Drew omdat ze die boeken las als kind en een - spoiler - camgirl (WTF?!), ik kan even niets bedenken over Veronica, maar Kevin is veranderd in een jongen die laat in de avond naar het bos gaat omdat hij niet homoseksueel kan zijn terwijl niemand, letterlijk niemand, dat een probleem vindt (ehm, wat is hier de logica?).
Ik snap dat dit is gedaan om het meer aantrekkelijk te maken voor tieners, maar kom op. Het is net zoals bij de Percy Jackson-films, waar Percy en Annabeth zich heel erg anders gedragen dan in de boeken, al lijken zij meer op hun boek-versies dan Archie en de rest op hun strip-versies.
Het acteerwerk vind ik ook ontzettend irritant. Gelukkig lopen ze nog niet op die manier waarop iedereen loopt in Shadowhunters, maar het komt er wel dichtbij. Waar ik mij het meest aan stoor is de manier hoe ze praten. Hoe ze práten. Kijk eens naar de Lodges. Ik kan hen gewoon niet serieus nemen. Ik ben al de tel kwijtgeraakt van hoe vaak ze mija en daddy zeggen, maar volgens doen ze dat in bijna al hun zinnen.
Hoofdstuk Vier: Het Script
Ten slotte, het script. Meestal heb ik niet veel op te merken bij het script, dus dat ik dat hier wel heb vind ik opmerkelijk.
Laat ik gewoon zeggen: het script is niet goed. De hele tijd maakt iedereen cringey opmerkingen, en verwijst Veronica bijna iedere keer als ze praat naar een boek of film uit de jaren vijftig, zestig. Alsof de jonge fans van nu die zullen begrijpen! Echt niet.
Over het algemeen heeft Riverdale mij teleurgesteld. Nee, ontzettend teleurgesteld. Eigenlijk was het al begonnen bij Chapter Ten: The Lost Weekend, en zeker toen Believer van Imagine Dragons te horen was bij een make out-scène en Jughead niet aseksueel bleek te zijn. Daar ging die representatie. Maar seizoen twee heeft mijn twijfels definitief gemaakt.
Of ik het nog verder ga kijken? Geen idee. Ik weet niet of ik nog meer autotune, slechte zinnen en stomme beslissingen nog aankan.
Wat vind jij van het tweede seizoen van Riverdale?
Reacties
Een reactie posten