Recensie: De ijzige verloofde (De spiegelpassante #1)

Titel: De ijzige verloofde (De spiegelpassante #1)

Auteur: Christelle Dabos

Genre: Fantasy, Young Adult

Verschenen: 28 april 2020 (Frans: 6 juni 2013)

Pagina's: 544

Uitgever: Luitingh-Sijthoff

Originele titel: Les Fiancés de l'Hiver

Bindwijze: Hardcover (of e-boek)
Prijs: 24,99 (19,99 tot 20 juli 2020)

Cijfer: 1/5 sterren

Ophelia, een eigenzinnig buitenbeentje en onbegrepen genie van de ark Anima, heeft twee gaven: ze kan de geschiedenis van voorwerpen lezen en ze kan reizen via spiegels. Onverwachts wordt ze uitgehuwelijkt aan Thorn, een introvert maar invloedrijk lid van een machtige clan. Ze is gedwongen hem te volgen naar Citaceleste, de hoofdstad van de ijzig koude ark Pole. Daar ontdekt ze dat ze een pion is in een politiek spel dat niet alleen verstrekkende gevolgen voor haar eigen leven heeft, maar ook voor haar geliefde Anima.

Ik mocht meedoen met de #Hebbanbuzz van De ijzige verloofde waarbij ik het e-boek ontving.

Toen ik zag dat De ijzige verloofde werd verloot op Hebban, was mijn interesse meteen gewekt. Op social media heb ik dit boek tig keer langs zien komen, al was het dan wel steeds A Winter's Promise, de Engelse editie. Het komt niet vaak voor dat een vertaald Young Adult-werk populair is in de Verenigde Staten, dus besloot ik het een kans te geven.

Ondanks de mooie cover, mocht het helaas niet baten. Ik heb echt geprobeerd om dit boek leuk te vinden, maar tevergeefs. Als ik maar een paar kritiekpunten had, is De ijzige verloofde zo erg nog niet, maar omdat het nogal een aantal zijn, heeft het boek mij niet weten te overtuigen.

Wat mij het meest irriteerde was de schrijfstijl. Het kwam voornamelijk door dit punt dat mijn interesse in het verhaal langzamerhand verdween. Ik weet niet of dit ligt aan de serie of aan de schrijver, maar Dabos gebruikt ontzettend veel beschrijvingen. Niet op de manier dat alles wat de personages tegenkomen uitbunding wordt beschreven, maar dat elke keer als een bepaald personage genoemd wordt, hun kenmerken er ook meteen bij worden genoemd. Aangezien er nogal wat personages zijn en ze keer op keer weer terugkomen, staat dit boek dus vol met dezelfde beschrijvingen. Laat ik een paar voorbeelden geven.

Thorn, oftewel Ophelia's verloofde, is een lange man die nogal stijfjes beweegt. En hoppakee: 

• "de immense gestalte van Thorn" (59).
• "[Thorn] stond met zijn rug naar [Ophelia] toe, stijf als een reusachtige opgezette beer" (65).
• "'Ik weet niet wat er in het kistje zit,' zei Thorn terwijl hij stijfjes een buiging maakte" (65).
• "Stijf als een stalagmiet, met zijn armen langs zijn lichaam, stak Thorn geen vinger uit" (92).
• "Thorns lange gestalte" (97).
• "[Ophelia's] nek was nog steeds stijf en die [Thorn] abnormaal lang" (192).
• "Thorn zat er zo stijf als een lijk bij" (430).

En ga zo maar door. Dit is ook het geval met Ophelia, die klein is en krullen en een bril heeft:

• "Nu was [Ophelia] alleen nog maar een kleine gestalte met dikke bruine krullen in een slordige vlecht, twee rechthoekige brillenglazen en kleren die eerder bij een dame op leeftijd pasten (13).
• "[Ophelia] keek haar peetoom over haar rechthoekige brillenglazen heen aan" (16).
• "In de schaduw van [Ophelia's] warrige krullen een haar bril" (19).
• "Ophelia leek zo overstoorbaar achter haar rechthoekige brillenglazen" (25).
• "[Ophelia] voelde zich bloot, zo zonder haar rebelse krullen en haar bril" (43).
• "Vanonder [Ophelia's] donkere krullen" (75)
• "[D]at sprieterige meisje achter de dikke bruine krullen, de rechthoekige brillenglazen en die oudje sjaal waarachter ze haar gezicht verstopte" (93).
• "[H]et dik ingepakte meisje met haar springerige bruine krullen" (169).

Enzovoorts, enzovoorts. Op een gegeven moment werd het zo irritant dat ik het niet meer aankon om verder te lezen. Door de #Hebbanbuzz moest ik toch verder, helaas.

Naast de schrijfstijl, raakte ik ook nog eens verveeld door het verhaal. De eerste paar hoofdstukken waren veelbelovend. Anima is een ontzettend interessante plaats door alle mensen met verschillende magische gaven en de levende objecten. Het museum? Gaaf. Het archief? Fascinerend. Maar toen kwam het wachten, en het wachten, en het wachten. Eerst op Thorn, daarna op hun reis naar de Pool (die overigens overal in het boek als "Pool" wordt gespeld en niet als "Pole" zoals op de flaptekst), en daarna... op hun bruiloft? Naar mijn idee is het tempo van dit verhaal een beetje vaag. Het is voortdurend erg traag om plotseling een snelle scène te hebben en dan weer heel langzaam verder te gaan. Het helpt ook niet dat Ophelia grotendeels vast zit op één locatie. In het hele boek bevindt ze zich op drie plaatsen, waarvan ze bij twee niet vrij mag bewegen. Aangezien ze vaak ook nog eens niets te doen heeft vraag ik me af wat precies het nut is van die scènes. Halverwege het boek gaf ik het op en besloot ik mijn e-boek voor te laten lezen door Google Books (die ik gebruikte om het e-boek te lezen). Af en toe sprak de stem een woord verkeerd uit, wat mij meer boeide dan het hele verhaal bij elkaar. Het enige moment in het verhaal dat mij enigzins interesseerde was toen Ophelia de Pool verkende, maar omdat dat niet mocht, was het ook niet leuk.

Dat leidt mij tot mijn volgend kritiekpunt: Ophelia is een ontzettend irritant en oninteressant personage. Ze luistert niet naar de waarschuwingen van de mensen om haar heen, en ze doet wat ze zelf wil. Zo van, hallo, die waarschuwingen zijn er niet voor niets! Die raadgevers weten het beter omdat ze uit de Pool komen, niet omdat ze je zo graag willen opsluiten! Daarnaast vond ik niets interessant aan Ophelia. Ze wordt continu beschreven als een onhandig persoon, wat niet veel toevoegt aan het verhaal. Dat haar onhandigheid is gekomen door een ongeluk was wel weer boeiend, maar het wordt maar één keer genoemd. Haar enige pluspunten zijn haar gaven, maar die gebruikt ze nauwelijks. Trouwens, waarom is Ophélie veranderd naar Ophelia? Ik weet dat ze in de Engelse vertaling ook Ophelia heet, maar persoonlijk vind ik Ophélie veel beter klinken.

Naast Ophelia zijn de andere personages ook ontzettend oninteressant. Waarschijnlijk komt het doordat ze allemaal zo oppervlakkig zijn en als enige eigenschap hun beschrijving hebben.

Het enige aspect van dit boek dat mij nog enigzins interesseerde was de wereld. Maar ook dat stelde mij uiteindelijk teleur. Er wordt namelijk weinig over uitgelegd. In De ijzige verloofde bestaat de wereld uit arken, die wát precies zijn? Ik neem aan dat het in de vervolgdelen wordt uitgelegd, maar ik had ook nu graag een verklaring gehad. Zijn het steden? Landen? Continenten? Alle (?) arken bevatten ook nog eens magie die overal anders werkt. Op de Pool zijn er clans waarvan iedere clan één gave heeft, en van Anima wordt gezegd dat daar alle "voorwerpen bezield zijn" (10). Maar hoe werkt dat dan precies? Want de mensen op Anima hebben ook gaven, maar die verschillen per méns. En hoe komt het dat Ophelia er twee heeft? Naast de arken en de magie was het ook onduidelijk hoe de wereld precies ontstaan was. Ik dacht namelijk lange tijd dat het een fantasiewereld was, maar toen werden er plotseling telefoons en andere dingen van onze wereld genoemd. Komt de wereld van de arken dan van de mensenwereld? Of is er iets anders aan de hand?

Het laatste punt dat ik wil bespreken is dat sommige dingen van het plot onlogisch waren of niet klopten. Ik heb hier twee voorbeelden van:

• Tijdens een van Ophelia en Thorns weinige gesprekken vraagt Ophelia of ze "een telegraam naar [haar] familie [kan] sturen om hen gerust te stellen" (296). Een doodgewone vraag. Ze denkt dan dat Thorn nee gaat zeggen, maar nee hoor, hij knikt. En dan komt ze tot deze conclusie: "Van Thorn had ze alles verwacht: meedogenloosheid, minachting, onverschilligheid. Maar niet dit. Hij mocht niet verliefd op haar worden" (296). Zo van... wat? Zijn goedkeuring betekent dat hij verliefd op haar (aan het worden) is? Dat is een beetje een rare conclusie, Ophelia.
• Zoals Ophelia uitlegt zijn alleen op Anima alle "voorwerpen bezield" (10). Dit verklaart waarom haar sjaal zich als een kat gedraagd (en overigens het enige 'personage' is aan wie ik me niet ergerde), en waarom de gebouwen gevoelens hebben. Daar is niets mis mee. Wat niet klopt, is dat er op de Pool een slot is dat zich ook gedraagt als een bezield voorwerp. Ze wil het slot, dat op slot zit, open krijgen en besluit om "aardige woordjes tegen het slot te fluisteren [om] het tot leven te wekken en het langzaam maar zeker voor zich te winnen" (145). Dit werkt. Maar hoe kan dat dan? Ophelia is niet op Anima. Daarnaast heeft Ophelia alleen maar twee gaven: door spiegels reizen en de geschiedenis van voorwerpen lezen, zoals er op de flaptekst staat. Hoe lukt het haar dan om het slot open te krijgen?

Door al deze punten ben ik tot de conclusie gekomen dat De ijzige verloofde helaas niet voor mij bestemd is. Het probeert een coole YA fantasy te zijn, maar doordat alles erg oppervlakkig is en er nauwelijks iets in gebeurt wat nog enigzins interessant is, vond ik het niet bijzonder en juist irritant en saai. Misschien ben ik te kritisch. Wie weet. Wat ik mij nu alleen afvraag is wat mensen in deze serie zien. 

Of ik dit boek aanraad? Niet echt, maar omdat er genoeg mensen zijn die het geweldig vinden, raad ik het niet helemaal af.  

*De citaten komen uit het e-boek dat bij mij 449 pagina's telt* 

Deze recensie verscheen eerst op Hebban.