Recensie: Zeven Minuten Na Middernacht

Titel: Zeven Minuten Na Middernacht
Auteur: Patrick Ness, origineel idee van Siobhan Dowd
Genre: Fantasy, Young Adult
Verschenen: Oktober 2013
Pagina's: 216
Uitgever: De Geus
Originele titel: A Monster Calls
Illustraties: Jim Kay
Bindwijze: Hardcover
Prijs: 19,95
Cijfer: 8,0 of 5/5 sterren

Het monster verscheen net na middernacht. Maar het is niet het monster dat Conor verwachtte, het monster uit de nachtmerrie die hij bijna elke nacht heeft gehad sinds zijn moeder ziek werd. Die met de duisternis, de wind en het geschreeuw. Het monster uit zijn achtertuin is anders. Oud. Wild. En hij wil het gevaarlijkste van alles van Conor, hij wil de waarheid.

Een paar dagen voordat de V&D een maandje sloot en een gekkenhuis werd liep ik langs de tafel met de afgeprijsde boeken toen dit boek aan mijn oog trok. Het eerste wat ik dacht was: 'Hé, is dat niet...' En ja, het was de Nederlandse versie van A Monster Calls, het boek dat ik bij bijna alle BookTubers had gezien waarvan ze zeiden dat het het mooiste boek was dat ze ooit hadden gelezen. Je weet wel dat je soms iets zo graag wilt dat je het letterlijk uit iemands handen gritst? Dat gebeurde bij mij, alleen niet vanuit iemands handen, maar van een tafel. Want ik moest dit boek hebben en niemand anders mocht het pakken, want het was van mij!

Sorry, nu klink ik een beetje als Conor. Niet dat hij zo egoïstisch is of zo... Oké, hij is een beetje egoïstisch. In ieder geval stond Zeven Minuten Na Middernacht een paar weken in mijn kast stof te verzamelen. Tot gisteravond. Toen haalde ik hem uit de kast en sloeg ik hem open om de woorden in me op te nemen. En vanmorgen sloeg ik de laatste bladzijde om. Genoten hebbend van ieder woord.

Als eerste wil ik zeggen dat dit boek niet was zoals ik had verwacht. Ik wist dat het iets met een monster was, maar dat was het. Voor de rest had ik geen verwachtigen, alleen dat iedereen het zo mooi vond en hartverscheurend. Daarbij kom ik op het eerste punt dat ik wil meededelen.

Ik heb niet gehuild. Ik begrijp wel waarom mensen dat zouden doen en wanneer, maar ik heb dat niet gedaan. Het verhaal was niet ontroerend genoeg. Het was te kort om mijn koude hart te laten smelten. Sorry Conor, maar ik huilde niet. Niet om jou of om je familie.

Het verhaal was inderdaad mooi. Daarbij moet ik toevoegen dat ik nog steeds niet weet hoe Patricks schrijfstijl is, omdat dit boek vertaald is en ik niet weet of Patricks schrijfstijl in ieder boek zo is (in ieder geval niet bij de Chaos Walking-trilogie, want die is fonetisch geschreven) of alleen in deze. Maar het verhaal. Die is mooi. Dat had ik al gezegd, maar dat wil ik nogmaals benadrukken. Zeven Minuten Na Middernacht heeft een origineel verhaal. Alsof het een sprookje is. Ja, een sprookje. En daarbij komt ook nog het feit dat Patrick Ness het verhaal heeft overgenomen van Siobhan Dowd. Ik moet toegeven dat ze mijn interesse heeft gewekt. Ik wil weten waar haar boeken over gaan en ze verslinden. Ik wil ze lezen.

En als laatste komt het andere mooie aan dit verhaal. De illustraties. Jim Kay heeft zijn werk goed gedaan. Ik kende hem al van de geïllustreede editie van Harry Potter en de Steen der Wijzen, waar ik een paar glimpen van heb opgevangen om te zien hoe zijn tekenstijl is. Die van Zeven Minuten Na Middernacht is heel anders, maar toch hetzelfde, net zoals Conors vader. Huh? Ja, dan moet je het boek lezen.

Dit boek vind ik net niet goed genoeg om tot mijn favorieten te horen, maar wel goed genoeg om vijf sterren te verdienen. Als ik het vier sterren zou geven, zou ik een heel onaangenaam gevoel krijgen, want DIT BOEK IS VIJF STERREN WAARD.

Ik raad iedereen dit boek aan, maar het meeste aan mijn vader, als hij dit hopelijk leest. Maar serieus. LEES DIT BOEK. LEES ZEVEN MINUTEN NA MIDDERNACHT, WANT MIJN GODEN, HET IS ZO MOOI. Sorry voor de capslock, maar dat moest gewoon. :)

Heb jij Zeven Minuten Na Middernacht gelezen?