Recensie: It

Titel: It
Regisseur: Andy Muschietti
Gebaseerd op: It van Stephen King
Acteurs: Bill Skarsgård, Jaeden Lieberher, Finn Wolfhard
Genre: Adventure, Drama, Horror
Verschenen: 7 september 2017
Duur: 135 minuten
Cijfer: 9,0 of 5/5 sterren

In the Town of Derry, the local kids are disappearing one by one, leaving behind bloody remains. In a place known as 'The Barrens', a group of seven kids are united by their horrifying and strange encounters with an evil clown and their determination to kill It. (IMDb.com)

Toen ik vorig jaar erachter kwam dat er een remake zou komen van It, die weer gebaseerd is op het gelijknamige boek van Stephen King, zette ik het per direct op mijn lijstje met films die ik wilde zien. En mijn obsessie met Stranger Things had hier helemaal niets mee te maken. Ha. Dus wel. Vorige week kwam het eindelijk uit, maandag bevond ik mij in de bioscoop en nu schrijf ik er pas een recensie over. Ik weet het. Ik had het dinsdag al moeten schrijven. Ach ja.

In tegenstelling tot het boek en de mini-tv-serie gaat It alleen over de hoofdpersonen als ze kinderen zijn. Hierdoor kon er meer op hen gefocust worden en hoefden er ook nog eens geen volwassenen worden gecast. Waar het over gaat? Over zeven kinderen die besluiten om Het te verslaan, omdat die kinderen vermoordt. Eigenlijk is dat de kern van het hele verhaal.

Zoals je misschien wel weet heb ik het boek gelezen (wat ik nog steeds wonderbaarlijk vind aangezien mijn editie 1376 pagina's heeft en ik eerder nog nooit zo'n dit boek gelezen had), dus kon ik het 'nieuwe' verhaal vergelijken met het originele. Mijn conclusie is dit: de originele verfilming lijkt qua verhaal meer op het boek, maar de nieuwe verfilming geeft je meer de sfeer van het boek (al vond ik het boek niet zo eng).

Ondanks de veranderingen van het verhaal heb ik erg genoten van deze film. Je leest het goed: ik heb ervan genóten, al moet ik wel zeggen dat ik het haatte toen er kinderen zongen in het begin en het einde van de film. Ik houd van het hoofdthema van Poltergeist, maar door dat einde (kinderen die lachen) heb ik een trauma gekregen voor liedjes van horrorfilms die gezongen zijn door kinderen. Bah. En hoe Het verscheen voor Stan vond ik ook vreselijk. Dat waren eigenlijk de enige dingen die ik eng vond in de hele film. O, en de poppen, niet te vergeten.

Waarschijnlijk ben ik gewoon fan van verhalen over groepen kinderen die vrienden van elkaar zijn, want ook bij It kreeg ik dat thuis-achtige gevoel die ik kreeg toen ik Stranger Things keek (en volgens mij ook bij Stand by Me). Of misschien vind ik Stephen King-achtige verhalen gewoon leuk. Wie weet.

Meer weet ik niet te zeggen dan dat ik deze film geweldig vind en het nogmaals wil zien. En nogmaals en nogmaals en nogmaals. Daarom raad ik je aan om It te kijken, al weet ik niet of je het wel moet kijken als je bang bent voor clowns, aangezien ik dat niet ben. Kijk het gewoon, al raad ik je wel aan om het niet te kijken als je te jong bent (het is namelijk een 16+-film). Als je deze film al gezien hebt en meer wilt: kijk Stranger Things. En als je dat gedaan hebt: seizoen twee van Stranger Things komt op 27 oktober op Netflix, dus dan kun je je daar op verheugen. Ik verheug me er in ieder geval op.

Heb jij It gezien?