Recensie: Daar waar de rivierkreeften zingen

Titel: Daar waar de rivierkreeften zingen
Auteur: Delia Owens
Genre: Literatuur
Verschenen: 27 januari 2020 (Engels: 14 augustus 2018)
Pagina's: 384
Uitgever: The House of Books
Originele titel: Where the Crawdads Sing
Bindwijze: Paperback (of e-book)
Prijs: 17,50
Cijfer: 5/5 sterren

Kya Clark is in haar eentje opgegroeid in het moeras van Barkley Cove in North Carolina, afgesloten van de bewoonde wereld. Om zichzelf te onderhouden ruilt ze vis, en groenten uit haar moestuin voor andere levensmiddelen. Ze voelt zich er thuis, beschouwt de natuur als haar leerschool. Maar als ze in aanraking komt met twee jongemannen uit de stad ontdekt ze dat er ook een andere wereld is. Wanneer een van hen dood wordt gevonden, valt de verdenking onmiddelijk op Kya.

Ik mocht meedoen met de #Hebbanbuzz van Daar waar de rivierkreeften zingen waarbij ik het e-book ontving.

Daar waar de rivierkreeften zingen (Delia Owens, 2018) volgt het verhaal van Kya, een meisje dat in een moeras is achtergelaten. Verder hoef je eigenlijk niet meer te weten, behalve dat er op een dag een lijk wordt gevonden in datzelfde moeras.

Hoewel het volgens de (Engelse) flaptekst kan klinken als een thriller, is dit boek dat niet helemaal precies. Het heeft wel thriller-aspecten (er wordt een lijk gevonden en er wordt iemand verdacht), maar het is veel meer dan een thriller alleen. Qua sfeer en stijl vind ik het meer vergelijkbaar met To Kill a Mockingbird (1960) van Harper Lee.

Wat mij het eerste opviel toen ik begon met lezen, was dat het verhaal niet compleet afspeelt in 1969, hoewel de Engelse flaptekst doet denken dat dat wel zo is. In plaats daarvan volgen we Kya als kind, jongere, jongvolwassene, etc., etc.. Hierdoor is het verhaal veel meer coming-of-age, of een bildungsroman, wat helemaal mijn ding is. Na even googelen schijnt dat To Kill a Mockingbird ook een bildungsroman is, dus die link tussen dat boek en dit boek is niet zo vreemd.

Wat ik het mooist vind aan Daar waar de rivierkreeften zingen is de liefde die de personages - nou ja, de meesten dan - hebben voor de natuur. Het moeras wordt op zo een manier beschreven waardoor het echt voelde, en omdat ik er zo in gedompeld werd, voelde het bijna magisch aan. Ik wil er nu zo graag heen, terwijl ik normaalgesproken niet per se de natuur (of een moeras) in wil. Kya's levensstijl is totaal anders dan die van de meeste mensen die in Nederland e.d. wonen, dat het interessante kijken biedt op de manier hoe wij, mensen met ontzettend veel privileges, leven, en zeker hoe wij omgaan met de natuur.

Een ander belangrijk thema dat door het hele verhaal heen is verweven is hoe belangrijk familie (bloedverwant of niet) wel niet is. Kya heeft haar hele leven door met eenzaamheid moeten worstelen, wat mij deed denken aan hoe belangrijk het wel niet is dat mensen aandacht nodig hebben.

Naast deze twee thema's, was het verhaal ontzettend aangrijpend. Toen ik eenmaal in het verhaal zat, wat even duurde, kon ik niet stoppen met lezen en zeker naarmate het einde naderde, was het net alsof ik in het boek zat: ik moest mijn hand op het scherm leggen zodat ik mijzelf niet zo verklappen wat er verder zou gebeuren, omdat ik zó meevoelde met de personages. Toen het moment voorbij was, werd ik heel erg emotioneel.

Het is daarom niet zo raar dat ik dit boek vijf sterren heb gegeven. De personages waren ontzettend interessant en vreemd (op een goede manier) en heb ik in mijn hart gesloten, de schrijfstijl was erg fijn om te lezen en de gedichten die door het hele boek heen staan waren erg mooi. Door dit boek heb ik ook nog eens een nieuwe kijk gekregen op de natuur, familie en mensen in het algemeen. Er is bijna niets aan dit boek dat ik er niet bij vond passen of dat ik stom vond.

In Daar waar de rivierkreeften zingen heb ik een nieuwe favoriet gevonden. Ik kan niet wachten om een fysiek exemplaar aan te schaffen en daarmee het verhaal te herlezen.

Of dit boek een aanrader is? Jazeker. Het is de hype waard.

Deze recensie verscheen eerder op Hebban.