Recensie: De Fluisterende Schedel (Lockwood & Co. #2)

Titel: De Fluisterende Schedel
Auteur: Jonathan Stroud
Serie: Lockwood & Co. #2
Genre: Fantasy, Horror, Mystery, Middle Grade/Young Adult
Verschenen: 17 september 2015
Pagina's: 414
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
Originele titel: The Whispering Skull
Bindwijze: Paperback
Prijs: 17,99
Cijfer: 9,0 of 5/5 sterren

Dankzij hun spectaculaire succes met de Schreeuwende Wenteltrap is Lockwood & Co nu een van de meest gevraagde bureaus voor paranormaal onderzoek in Londen.

Hun nieuwe zaak begint op een geplaagd kerkhof, waar de ijzeren grafkist van een sinistere arts wordt opgegraven. Zoals gewoonlijk is Lockwood vol vertrouwen over de afloop. En zoals gewoonlijk gaat alles fout: er komt een huiveringwekkende geest vrij en er wordt een raadselachtig, magisch voorwerp uit de kist gestolen. 
Anthony, George en Lucy moeten het object terugvinden voor de verwoestende krachten ervan worden ontketend. Het is een race tegen de klok waarbij ze op de hielen worden gezeten door hun gehate rivalen van Bureau Fittes. Lukt het ze het complot te onthullen?

Nadat ik De Schreeuwende Wenteltrap eerder deze maand las, kon ik het niet laten om onmiddelijk verder te gaan aan deze serie.

Als je goed kijkt naar het cijfer dat ik dit boek heb gegeven, ontdek je dat het 0,5 punt hoger is dan deel één. De reden daarvoor is dat ik dit boek nóg beter vind dan het eerste deel, en ook omdat ik bij dit boek niet heb kunnen raden wie de dader was. Foei, zou ik normaal zeggen, maar dit keer ben ik daar juist blij om. Het is al een tijd geleden dat ik een boek heb gelezen waarbij ik niet kon raden hoe het verhaal verder ging lopen. 

Aan het begin van dit boek was ik (waarom weet ik niet) bang dat het te veel ging lijken op deel één (en dan bedoel ik het verhaal). Die angst sloeg natuurlijk nergens op. Het was eigenlijk gewoon dat ik bang was dat ik teleurgesteld zou raken en deze serie niet meer zo geweldig zou vinden. Gelukkig was het niet zo!

Ik wil nogmaals (net zoals bij mijn vorige Lockwood & Co.-recensie) benadrukken dat Jonathan Stroud een geweldige schrijfstijl heeft. Het is vlot, niet te simpel en erg boeiend. Ik kan dan ook niet wachten om zijn andere boeken te lezen. 

Wat ik wel stom vind, is dat ik een lange tijd moet wachten totdat ik deel drie kan lezen. Dit boek eindigd precies hetzelfde als De Ijzeren Prins van Cassandra Clare. Als je dat boek ook hebt gelezen zie je vast wel de gelijkenis. 

Toen ik De Schreeuwende Wenteltrap uit las, wist ik dat ik direct"verder kon met De Fluisterende Schedel. Ik had boek één namelijk bij de bieb geleend en daar ook deel twee gezien. Met deel drie zit het moeilijker. Als eerste is het boek (nog) niet vertaald in het Nederlands en ten tweede zal ik, als ik het boek zo snel mogelijk wil lezen, het boek, dat overigens The Hollow Boy heet in het Engels, moeten kopen. Als je mijn koopregels kent weet je dat dat niet zomaar gaat. Daar zal ik het in een toekomstige blogpost nog duidelijker over hebben, maar in principe heb ik besloten om maar één boek per maand te kopen en heb in al besloten welke ik allemaal ga kopen. Dus helaas. The Hollow Boy staat achteraan de lijst.

Om het verder weer over De Fluisterende Schedel te hebben: in dit boek wordt er kennis gemaakt met een paar nieuwe personages. Ik vond de kennismakingen erg goed en leuk uitgewerkt. Je blijft ook altijd nieuwschierig naar die personages die Stroud heeft geschaapt. En de personages die je al eens tegenkwam trekken ook je nieuwschierigheid. Want wie is Lockwood nou eigenlijk? Ook kom je meer te weten over Kipps en Bureau Fittes.

Als laatste wil ik het weer over het einde hebben. Wat vind ik die stom! Het is niet een echte cliff hanger, maar toch noem ik het zo. 

Het verhaal is echt heel goed, dus als je het eerste deel hebt gelezen en twijfelt of je verder wilt gaan aan deze serie, ik zeg vooral doen!

Ik raad overigens Lockwood & Co. aan  als een soort Sherlock meets ghosts. En met ghosts bedoel ik ook letterlijk geesten.
Als je een fan bent van Percy Jackson bent raad ik je deze serie ook aan. Rick Riordan heeft immers deze serie ge-blurbed met "Een verhaal waarvoor je lang opblijft... met het licht aan!" en "Stroud is geniaal! Zet maar op je need-to-read-lijst!"

Enne... Deze serie wordt als horror bestempeld (het bevat geesten), maar ik vind het niet echt eng, dus als je bang bent dat deze serie te eng is: wees gerust! Ik denk niet dat ik immuun ben geworden voor horror, want ik ben nog steeds bang voor zombies en mummies en bijna alles dat dood is, dus ook geesten. Lockwood & Co. bevat honderden geesten. Dat zegt al heel wat. 

Heb jij Lockwood & Co. gelezen?