Recensie: Het Diner

Titel: Het Diner
Auteur: Herman Koch
Verschenen: 1 januari 2009
Pagina's: 313
Uitgever: Ambo Anthos
Bindwijze: Paperback
Prijs: 12,50
Cijfer: 7,5 of 4/5 sterren



Twee echtparen gaan een avond uit eten. Ze praten over alledaagse dingen, maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen. Die hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten.

Ik was met mijn vader een keertje in de V&D (nou ja, nadat ze failliet waren verklaard) en we zaten de boekenafdeling met aanbiedingen af te struinen (wat ook niet kon, omdat er maar één tafel was), totdat mijn vader dit boek zag. Het leek hem interessant en toen ik hem vertelde dat dit boek op mijn literatuurlijst stond voor Nederlands en het verfilmd was, kocht hij hem onmiddelijk. Dat is ook de reden waarom ik dit boek heb gelezen, en niet omdat ik dat al van plan was.

Omdat dit boek als literatuur wordt bestempeld, was ik een beetje bang dat het niet echt iets zou worden. Ik heb namelijk een boel andere literaire werken gelezen, die ik stuk voor stuk saai vond (die overigens allemaal over de tweede wereldoorlog gingen), dus was ik redelijk verbaasd toen ik dit boek wel leuk vond.

Wat ik het meest bijzonder vind is de schrijfwijze, of eigenlijk de manier waarop het verhaal verteld wordt. Als je het boek begint lijken alle personages doodnormaal, dat er helemaal niets mis met hen is, maar naarmate je verder in het verhaal komt, ontdek je dat ze heel veel geheimen hebben en dat je helemaal niets over hen weet. Keer op keer wordt je verrast. Er waren geen punten die erg voorspelbaar waren. Integendeel.

Het was ook erg bijzonder dat het verhaal verteld wordt door middel van "gangen", zoals "aperitief", "voorgerecht", "hoofdgerecht", enzovoorts. Ook zijn er een boel flashbacks, waardoor je meer over de personages te weten komt.

De schrijfstijl is niet bijzonder mooi, maar trekt wel je aandacht en zorgt ervoor dat je het boek in no time uit hebt. Wat ook belangrijk is, is dat het verhaal in het heden afspeeld, waardoor je geen kennis hoeft te hebben over de tweede wereldoorlog of iets in de geschiedenis. Dat is ook waarom dit boek erg fijn leest.

Wat ik erg irritant vond was dat de personages niet echt uitgediept werden. Zo wist je wel wat en waar iemand iets had gedaan, maar niet hoe die plek heette. Die werden dan op deze manier geschreven: "De docent van (...) had...". De enige personage die waar je steeds meer over kwam te weten was de hoofdpersonage en dat werd dan op die manier zoals ik eerder heb gezegd, steeds weer iets onthuld.

De kans dat ik dit boek ooit ga herlezen is heel erg klein, omdat ik het nut er niet van inzie. Bij sommige boeken heb ik zin om weer in de huid van die personage te kruipen, weer te lezen over die avonturen, of gewoon weer in die wereld te kunnen begeven. Het Diner is leuk, maar niet superleuk. Wel wil ik graag de film zien, dus ik denk dat ik dat maar zo snel mogelijk moet doen.

Ik raad dit boek niet per sé aan, omdat niet iedereen van literatuur houdt, maar als je nieuw bent in de literaire wereld, zou ik dit boek wel als eerste lezen, om niet verschrikt te worden door die boeken waarbij je heel erg veel moet nadenken, ahem, De Donkere Kamer van Damokles van Willem Frederik Hermans. Dat boek is echt heel moeilijk. Ik begreep hem namelijk niet.