Recensie: De Schreeuwende Wenteltrap (Lockwood & Co. #1)

Titel: De Schreeuwende Wenteltrap

Auteur: Jonathan Stroud

Serie: Lockwood & Co. 

Verschenen: 17 juli 2015

Pagina's: 368

Uitgever: Luitingh-Sijthoff

Originele titel: The Screaming Staircase

Bindwijze: Paperback

Prijs: 17,99

Cijfer: 8,5 of 5/5 sterren

Overdag is er niets aan de hand. 's Nachts komen kwade geesten tevoorschijn...

Het kleinste, meest ongeorganiseerde, maar zonder twijfel allerbeste bureau dat op geesten jaagt is Lockwood & Co. Medewerkers: de charismatische eigenaar Anthony Lockwood, boekenwurm George Cubbins en nieuwkomer Lucy Carlyle.

De drie staan voor hun moeilijkste klus tot nu toe. Het beruchte landgoed Combe Carey Hall moet geestvrij worden gemaakt. Geen van de vorige geestenjagers is ooit teruggekeerd. Anthony, Lucy en George moeten al hun talenten inzetten om te strijden tegen de geest van de Schreeuwende Wenteltrap en... om in leven te blijven.

Wat is dit boek leuk! Toen ik het begon te lezen wist ik na hoofdstuk één dat ik al van het boek hield. De schrijfstijl is leuk, niet te moeilijk maar ook niet te simpel, en als je eenmaal bent begonnen met lezen kan je niet meer stoppen. Ik ben niet bang om te zeggen dat ik Jonathan Stroud na één boek al een geweldige schrijver vind. Nu nog maar deel 2 lezen en dan weet ik het 100% zeker. 

Lockwood & Co. speelt zich af een een wereld die heel erg op de onze lijkt, maar ook een beetje futuristisch is. Deze wereld heeft een Probleem: iedereen die niet op een normale wijze is gestorven komt als geest terug. Dat is niet het enige. De geesten, in het boek Bezoekers genoemd, zijn ook nog eens gevaarlijk: als ze je aanraken ga je dood. Daarom zijn er geestenbureau's gekomen. Ze zijn een beetje vergelijkbaar met insectenverjagers, alleen jagen ze op dingen die niet meer leven. 

Dit idee en deze wereld vond ik heel erg bijzonder en ook heel erg leuk. Door die geesten en omdat overal wordt gezegd dat dit een horrorboek is, vind ik niet dat dit boek mij op de stuipen heeft gejaagd. Oké, sommige dingen zijn griezelig, maar ik moet nou niet zeggen dat ik de lamp aan moest houden omdat ik niet kon slapen.

Lockwood & Co. doet mij een beetje denken aan Anna Dressed in Blood van Kendare Blake en Sherlock Holmes van Arthur Conan Doyle. In ADIB jaagt de hoofdpersoon op geesten en in Sherlock Holmes zijn er ook "zaken" die opgelost moeten worden. 

Jonathan Stroud heeft heel erg leuke, maar ook interessante en mysterieuze personages gecreëerd. Zo is Lockwood heel erg mysterieus. Je wil meer over hem te weten komen, maar ook Lucy is redelijk geheimzinnig. Lockwood deed me trouwens ook heel erg denken aan Sherlock, waar hij denk ik ook op is geïnspireerd. Ik bedoel, het kan toch niet toevallig zijn dat ze beiden "lock" in hun naam hebben?

Ik heb Lockwood ook bekroond tot één van mijn favoriete personages. Daar schrijf ik later een post over, omdat dat lijstje nog al raar is. Maar oké, laten we verder gaan.

In het verhaal zit zo'n plottwist die alle detectives kennen. Wat dat is zeg ik niet, maar als je redelijk bekend bent met detectives, zal je begrijpen wat ik bedoel (ik wil namelijk niemand spoilen). Die plottwist zag ik al van verre aankomen.

Ondanks dat ik al had geraden wat er ging gebeuren en alleen maar wachtte tot Lucy en George erachter kwamen (want Lockwood is heel gemeen en verteld hen nooit iets) heb ik toch heel erg van het boek genoten. Zo erg dat ik dit boek in mijn lijstje van favoriete boeken van 2016 heb gezet. En het jaar is nog maar net begonnen!

En dit is nog iets, ik weet niet of het echt zo is of niet, maar de schrijver heet voluit Jonathan Anthony Stroud, dus J.A. Stroud. Wacht een even? Anthony?! Ja! Precies! En dat niet alleen, Lockwoods initialen zijn A.J. Gewoon de initialen van de schrijver maar dan omgedraait!

Raad ik je deze serie aan? Jazeker! En als het verhaal je toch niet bevalt, de covers zijn in ieder geval heel erg mooi, dus dan kun je er mooi mee lopen pronken. 

Ik kan niet wachten om deel 2 De Fluisterende Schedel te lezen!