Recensie: Phobos (Phobos #1)

Titel: Phobos
Auteur: Victor Dixen
Serie: Phobos #1
Genre: Science Fiction, Young Adult
Verschenen: Augustus 2016
Pagina's: 398
Uitgever: Uitgeverij Q
Originele titel: Phobos
Bindwijze: Paperback
Prijs: 10,00
Cijfer: 3,0 of 2/5 sterren

Zes meisjes,
Zes jongens,
Zes minuten om elkaar te leren kennen,
De eeuwigheid om van elkaar te houden.

Ze dromen ervan geschiedenis te schrijven...
Zes jongens en zes meisjes bevinden zich in een ruimteschip op weg naar Mars. Overal aan boord hangen camera’s, elke stap die ze zetten wordt gefilmd. De reis is namelijk ook een datingshow, die wereldwijd wordt uitgezonden: project Genesis. Het is de bedoeling dat ze allemaal hun grote liefde vinden, zodat ze op Mars de eerste menselijke kolonie in de ruimte kunnen beginnen.

Zij droomt ervan verliefd te worden...
Léonor is een van de uitverkorenen. Ze is een wees en kan niet wachten haar eenzame leven achter te laten. Als haar droom een nachtmerrie wordt, is er alleen geen weg meer terug.

YALFest komt er weer aan - zondag al! Eindelijk na één jaar lang wachten! En daar moest ik mij natuurlijk op voorbereiden. Ik ga samen met een vriendin naar dit geweldige festival en aangezien we dit jaar de boeken mogen laten signeren, kozen we vier boeken uit om mee te nemen, zodat we samen in de rij kunnen staan voor twee boeken (één van mij en één van haar) in plaats van één. Dit boek was een van de vier.

Phobos gaat zoals de flaptekst het al zegt over twaalf jongeren die naar Mars worden gestuurd en op hun reis gefilmd worden, hun liefde moeten zien te zoeken in een van de zes jongeren van het andere geslacht, én dus in een reality show zitten. Dit klonk ontzettend interessant, zeker omdat ik verschillende dingen over dit boek gehoord had.

Het idee van dit verhaal is erg goed. Maar de uitwerking? Tja... De enige boeken die ik ken die met reality shows te maken hebben zijn die van Lauren Conrad (waarvan ik The Fame Game absoluut verschrikkelijk vond) en Huis van Glas van Len Vlahos (maar waar het meer kritiek heeft op reality tv, wat ik een fantastisch boek vond), dus was ik benieuwd wat Victor Dixens verhaal zou zijn over deze vorm van kunst. Heb ik daar een antwoord op kunnen vinden? Niet echt.

Als eerste moet ik het echt hebben over de schrijfstijl. Wat stoorde ik mij toch eraan! Bijna alles wat iedereen zei werd beëindigd met een uitroepteken! Dat maakte het heel erg kinderachtig er raar, wat erg jammer was! Daarnaast klonken de dingen die iedereen zei (voornamelijk bij de volwassenen) heel erg kinderachtig, maar kom ik later nog op!

Nu, als tweede, de personages. Ik weet niet hoor, maar ze gedroegen zich kinderachtig (ja, ook de volwassenen), praatten heel kinderachtig en de karakterontwikkeling van letterlijk iedereen ging super, super snel, wat het heel erg ongeloofwaardig maakte, omdat het ook niet werd uitgelegd. Hoe Léonor haar liefde vond? Raar, want ze had plotseling haar keuze gemaakt, terwijl ze daarvoor diegene alleen maar irritant vond. Andrews karakter veranderde plotseling van haat naar nieuwsgierigheid zonder enige uitleg (nou ja, wel een beetje, maar het was plotseling zó veranderd dat het ongeloofwaardig was) en die vrouw van Genesis gedroeg zich ook maar raar. Brr! Hopelijk ontmoet ik deze mensen nooit! (Als ze echt zouden bestaan.)

Als laatste stoorde ik mij ontzettend aan hoe alles beschreven werd. Zo was iedereen perfect qua lichaam en zo (hoe vaak moest ik wel niet moeten lezen hoe geweldig iedereens spiermassa was!), maar hadden ze de vreselijkste levens op aarde. Ehm, hallo? Dit is niet echt logisch. Daarnaast werden sommige dingen beschreven met de vreemdste bijvoeglijk naamwoorden. Iemand werd beschreven met een aristocratisch gezicht. Nu heb ik het opgezocht en wordt het soms gebruikt, maar toen ik dit voor het eerst las dacht ik: WTF? HOE KAN DAT?! Iemand anders werd beschreven als autistisch, terwijl ze dat niet zeker wisten en vreemd gedrag helemaal niet autistisch hoeft te zijn. Eline van All the Feels heeft in haar recensie meer voorbeelden en daar ben ik het totaal mee eens. WTF Victor?!

Zijn er dan alleen maar slechte dingen aan dit boek? Nee. Er waren een paar dingen die wel goed waren. Dat waren 1. het einde (die was spannend en heeft ervoor gezorgd dat ik het tweede boek wil lezen) en 2. de illustraties (die waren een leuke en handige toevoeging). Verder? Niets.

Raad ik je aan om Phobos te lezen? Ja en nee. Ik denk dat dit boek het gewoon niet was voor mij, maar misschien wel voor anderen. Maar... ik raad het ook niet aan, omdat ik boeken met ableism niet wil steunen. Echt niet, vooral niet als autistisch gebruikt wordt, want autistische mensen zijn gewoon mensen net zoals jij en ik.

Heb jij Phobos gelezen?