Hebban Young Adult Leesclub: Hush, Hush "Recensie"

Foto: Uitgeverij Moon

Titel: Hush, Hush
Auteur: Becca Fitzpatrick
Verschenen: December 2015
Pagina's: 384
Uitgever: Uitgeverij Moon
Originele titel: Hush, Hush
Prijs: 19,99 euro (alleen verkrijgbaar in paperback)

In mijn vorige post zei ik dat ik mijn recensie zou posten, dus dat heb ook gedaan. Als eerste waarschuw ik je dat er SPOILERS in zitten, dus lees deze recensie niet als je het boek nog niet hebt gelezen. En voor ik het vergeet: gelukkig nieuwjaar!

LET OP! SPOILERS!!!

Allereerst, mijn cijfer. Hush, Hush is op een makkelijke manier geschreven, waarmee ik wil zeggen dat Becca Fitzpatrick gewoon achter haar computer is gaan zitten en is begonnen met typen. Gewoon, op een normale manier. Niet in dichtvorm, zoals Ellen Hopkins, of met doorstreepte woorden, zoals Tahereh Mafi. De taalgebruik was te simpel, net zoals wat er allemaal in het verhaal gebeurde, dat een beetje te cliché was. Daarom geef ik dit boek een 6.

Op de achterkant van het boek staat dat Nora heel erg slim is. Hier heb ik bijna niets van gemerkt. Alleen één keer of zo, tijdens haar les biologie. En als ze zo slim was, zou ze toch niet tijdens de les zitten kletsen met Vee? 

Toen Nora met Patch werd gekoppeld bij biologie (Serieus, waarom lezen we alleen over haar lessen biologie?!) zei ze de hele tijd dat ze woedend was. Iets van drie keer. Na één keer wist ik al de ze er niet zo blij mee was, dus waarom moest ze het iedere herhalen? Nog iets: Nora zei steeds dat het leek dat Patch haar achtervolgde, maar dit was maar twee of drie keer gebeurd. Het kon toch gewoon toeval zijn? En ze wordt verliefd op hem, omdat hij naar haar GLIMLACHT. Ik heb het nagecheckt. PATCH GLIMLACHT ALLEEN MAAR NAAR HAAR. En blijkt dingen over haar te weten. HOE? Geen idee.

Wat ook nogal vreemd was, was dat Patch al meer dan een half jaar in Nora's klas zat. Hoe kon het dan zijn dat niemand wist hoe hij heette? Ik bedoel, als ik nieuw ben is het eerste ding dat gebeurd de kennismaking. Als de klasgenoten als niet wisten dat hij Patch heette, hoe kon de docent het dan wel weten? Omdat hij de docent is, natuurlijk, maar dan komt weer de volgende vraag. Als docent stel je wel eens vragen aan leerlingen. Het kan toch niet zo zijn dat je bijna een heel schooljaar géén vragen stelt aan de nieuweling? 

Vervolgens heb ik nog meer om aan te merken. Jules en Elliot spelen een groot doel in het verhaal, maar op de manier hoe ze worden voorgesteld zou je dat echt niet denken. "O, en één van de jongens die Nora en Vee in het café ontmoeten wilt Nora later in het verhaal vermoorden." Ja, hoor.

Wat is het toch met die littekens in de vorm van een omgekeerde 'v'? Dat ze de restanten zijn van Patchs engelenvleugels snap ik, maar dat je als je ze aanraakt één van Patchs herinneringen ziet? Wát?! Precies. Waarschijnlijk had Becca geen zin om een scene te schrijven waarin Patch alles uit moet leggen aan Nora en besloot ze dat dit de beste manier was. Sorry, hoor, maar hier trap ik niet in. Ik lees liever een stuk dat Patch alles uitlegt, dan een stel littekens die je de geschiedenis laten zien. 

Verder heb ik nog één laatste ding om op te merken wat negatief is. Eigenlijk twee. 
Dus Nora slikt dit allemaal gewoon? Ze is niet zoals Bella in Twilight, die eventjes "bang" is voor Edward, omdat hij een vampier is? Als ik te horen zou krijgen dat engelen bestonden, zou ik doodsangst uitstaan, want een klasgenoot die ik eerst als "eng" beschouwde, blijkt een engel te zijn. Een ENGEL. Nee hoor, Nora is gewoon zo van: Patch is een engel! Cool! Laat ik nog meer verliefd op hem worden!
Verder kom je erachter dat haar vader ook wist van engelen, maar die dingen wist Nora toch niet? (Dus snap ik vraag 6 van de leesclub vragen niet. Oeps. )

Het allerlaatse negatieve ding: Jules. Ik begrijp wel dat Becca een "cool" einde wilde, waar een persoon die onschuldig leek de vijand bleek te zijn. Kijk maar naar al die thrillers en detectives (niet van Becca, maar anderen, zoals Gillian Flynn en Robert Galbraith).
Maar serieus. Júles? De redenen waarom hij de slechterik was snapte ik wel, maar waren een beetje slap. Hij ging steeds weg of zei dat hij ziek was, omdat Patch hem anders zag? Wat?! 
Waarom haat Jules Patch? Dat is niet zo'n moeilijke vraag. Lees maar de proloog. Jules, toen nog Chauncey, was een gewone man, nou ja, gewoon, dat dacht hij. Toen kwam er een enge man (Patch) naar hem toe en liet Jules beloven dat hij twee weken naar hem moest luisteren. Waarom? Geen idee. Patch wilde een mens worden? Sinsdien leeft Patch twee weken in Jules' lichaam. Oké. En dat haat Jules, dus haat hij Patch. Oké. Dat snap ik wel. Maar konden serafijnen (of hoe ze ook heten) niet NIET dood gaan? Dus waarom ging Jules dan dood? HUH?

Oké, ik heb nog één laatste ding. De ijzertabletten van Nora. En dan in één van de laatste hoofdstukken in het motel.
Nora is slim (volgens de achterkant van het boek en haarzelf) en heeft bloedarmoede. Daarom moet ze ijzertabletten slikken. Dat volg je nog, toch? Ze weet dat ze zonder die tabletten niet gezond kan blijven (dood gaan?). Als ik zo'n persoon zou zijn, zou ik overal waar ik heen ging een doosje ijzertabletten meenemen. Maar nee, Nora neemt ze niet overal mee naartoe! Ze gaat naar Portland en ontdekt dat ze zich niet goed voelt. O ja! Haar tabletten! O nee! Ze is ze vergeten! Zoiets zou ik dus echt niet doen. Tabletten vergeten mee te nemen, bedoel ik. Dat begreep ik niet. Hoe kon ze?!
Ik denk dat Becca hiermee wilde zeggen dat, als je super slim bent, je toch kwalen hebt. Je kunt als persoon niet 100% geweldig zijn. Nobody's perfect.

Omdat die schrijfstijl zo makkelijk is, hoef je niet veel na te denken en kan je het boek in no time uitlezen. Dat is fijn, maar vind ik niet zo leuk. Ik lees boeken voor mijn vermaak, maar ook om iets nieuws te "leren". Boeken met een iets moeilijkere schrijfstijl zou ik kunst kunnen noemen. Dit soort verhalen? Nee, meer entertainment dan artistiek.

Hiermee wil ik niet zeggen dat dit boek slecht is, of stom, maar gewoon dat het een paar "mindere" kanten heeft en dat het niet echt tot mijn "favorieten" hoort. Geef mij maar een Jandy Nelson-, Tahereh Mafi- of Maggie Stievater-boek en ik klaag niet meer.

Of ik het vervolg, Crescendo, wil lezen? Ja, natuurlijk! Of ik dat een leuk boek ga vinden is nog maar de vraag, maar ik wil het wel graag doen.

Eerder verschenen op Hebban.nl