Evenement: Concert The 1975

Op vrijdag 1 april was het zover: ik ging naar het concert van The 1975!

Als eerste moet ik er wat bij vertellen: ik ben geen fan van The 1975. Van al hun liedjes ken ik er maar vier en twee daarvan kan ik meeneuriën. Ik ken nergens de tekst van en ik heb geen één liedje op mijn iPod staan. Waarschijnlijk komt deze vraag bij je opborrelen: waarom ben ik naar hun concert gegaan?

Het zit zo.

Vorig jaar, rond september (dacht ik) had een vriendin het erover dat The 1975 naar Nederland zou komen. Ze wilde er supergraag heen, maar ja, niemand die ze kende wilde erheen. Ik, als een fangirl, kreeg medelijden en besloot om met haar mee te gaan. Want tja, als Rick Riordan naar Nederland zou komen (wat trouwens nooit gaat gebeuren, maar dit is een voorbeeld), zou ik alles proberen om hem te kunnen ontmoeten. En als mijn ouders niet meewilden en mijn vrienden niet, dan zou ik wegkwijnen van verdriet. En daarom stemde ik toe om naar dit concert te gaan. Gooide ik geld weg? Ja en nee. Ja, want ik vond het niet echt geweldig en omdat ik er geen fan van ben en nee, omdat ik iemand heel erg blij heb gemaakt.

En nu over het concert.

Toen we bij de Heineken Music Hall aankwamen stond er een gigantisch lange rij. Het enige wat we konden doen was achter aansluiten en wachten. Na drie kwartier wachten konden we eindelijk naar binnen en toen we eindelijk in de zaal stonden hadden we de helft gemist van het voorprogramma, The Japanese House.

Ik was trouwens één keer in de Ziggo Dome geweest (bij Imagine Dragons) en nooit in de HMH, dus ik vond het redelijk interessant om te zien dat de HMH er heel anders uitzag en veel kleiner was dan de Ziggo Dome (en iedereen vroeger het maar met de HMH moest doen (en de Arena?) als ze een groot optreden wilden geven).

Na weer drie kwartier gewacht te hebben stond The 1975 eindelijk op het podium, beginnend met het lied Love Me, dat één van de vier was die ik kende.

Het was tamelijk irritant dat bijna iedereen groter was dan ik...

 Omdat ik bijna niets kende begon ik me een beetje te vervelen, maar ja, het was wel fijn om te zien dat de rest van het publiek genoot van de muziek. Maar toen Chocolate en Girls aan de buurt waren genoot ik toch wel een beetje (en het vierde lied dat ik kende, maar waarvan ik de naam niet weet).

Het einde vond ik vreemdst. Dat de zanger, Matthew Healy, af en toe zat te vloeken kon ik nog wel een beetje aannemen, maar het einde... Die was zo abrubt. The 1975 eindigden een lied (welke dat was weet ik dus niet) en het licht ging uit, wat ook gebeurde bij alle andere liedjes. Maar TOEN KWAMEN ZE NIET MEER.

En ging het licht van de zaal aan. Het einde was onaangekondigd en er was geen toegift. WTF?!

In ieder geval was het interessant om te zien hoe andere concerten in elkaar zaten. Ik heb ook geen spijt dat ik hier naar ben gegaan, maar ik had wel veel liever gehad dat het Fall Out Boy was of The Script. Of Echosmith... Dan had ik nog wat mee kunnen zingen...

Ben jij naar The 1975 gegaan?