Waarom ik lees

Veel mensen lezen om hunzelf te vermaken. Ik doe dat niet. Nou ja, soort van. Daar ga ik het over hebben in deze post. Let op, er is wel een waarschuwing: heel erg leuk is deze post niet, dus verwacht niet iets vrolijks!

Lezen was altijd al een hobby geweest. Sinds ik klein was was ik al te vinden in bibliotheken, maar ook daarvoor, toen ik nog niet lezen kon, wilde ik dat mijn ouders me voorlazen.

Dit is een lange tijd zo gebleven: lezen als hobby. Meer niet.

Hier kwam verandering in. Namelijk toen ik naar de middelbare school ging.

Vrienden maken is altijd al moeilijk voor mij geweest. Met mensen omgaan in het algemeen, eigenlijk. Nu weet ik wel ongeveer wat je moet doen als je vrienden wilt maken, maar toen had ik geen idee. Het belangrijkste is een vriend hebben die in dezelfde klas zit als jij. En dit was ook hetgeen wat ik niet had.

Afspreken met mensen deed ik niet (en nu ook niet), dus het enige wat overbleef was mezelf vermaken. Waarmee? Met boeken.

Vreemd genoeg realiseerde ik dit vorige week pas. Hmm.

Eenzaamheid is iets wat niemand wil en iets waar ik al jaren last van heb. Vooral school is een plek waar een eenzaam persoon dat het meest merkt. Zo zie ik altijd mijn klasgenoten iemand hebben om mee te praten, kletsen, opdrachten maken, afspreken. Zo een persoon heb ik niet. Ik heb geen goede vriend. Als ik op zo'n moment niemand heb om mee te praten maak ik mezelf verdrietig. Elke keer weer. En elke keer duurt het langer voordat ik weer vrolijk ben.

Dit boek vrolijkt mij altijd op.

Dus, vorige week. In de les kregen we de opdracht om een groepje te vormen met drie tot vijf personen. En daar was het probleem als: met wie moest ik een groep vormen? Er was een groepje meiden die ik wel aardig vond, maar ze waren al met z'n vijven...

En dat was het moment dat ik wenste dat ik gewoon kon lezen, mezelf verstoppen in een gefantaseerde wereld. Me niet druk hoeven te maken over met welke groep ik moest samenwerken. En dat was ook het moment dat ik realiseerde dat ik eenzaamheid haatte - en het vreesde.

Want dan mag ik wel klasgenoten hebben om mee te praten tijdens de pauzes - uiteindelijk ben ik toch alleen en heb ik niemand om mee te kletsen, om leuke dingen mee te doen. Ik heb niemand. Ik wens dan dat ik naar huis kon gaan om te lezen. Mijn verslaving te stillen, want daar is het langzaam in veranderd: een verslaving. Iets waar ik altijd naar zal blijven verlangen, als mijn probleem niet opgelost wordt.

Een andere opvrolijker.

Ik mag dan wel lachen om iets wat je zegt, maar diep van binnen? Ik verteer mezelf. Diep vanbinnen ben ik dat meisje dat in dat hoekje zit te huilen. Weg te kwijnen in haar eigen verdriet. En er niemand is die haar helpt opstaan. Die haar troost.

Kort samengevat: ik ben een eenzaam persoon. Lezen veranderde voor mij van een hobby in een verslaving. Zonder boeken heb ik geen leven. Mijn wereld is dan verscheurd. De enige manier om dat te voorkomen? Vrienden hebben. Dat is hetgeen waar ik het meest naar verlang.

Hoe meer boeken ik lees, hoe eenzamer ik ben, zeg ik maar. Dit is waarom ik boeken blijf lezen, boeken blijf kopen, over boeken blijf praten. Ze zijn mijn obsessie.

En dit is ook de reden waarom ik huilde tijdens het lezen van Lady Midnight. Bij de dansscene. Hierom. Omdat ik geen goede vrienden heb. Dit is ook de reden waarom mijn favoriete personages altijd die buitengewone zijn: ze zijn net zoals ik. Eenzaam. En dat zijn vaak ook de mannelijke personages. Dat verklaart ook al een hoop.

Zo. Dat is eruit. Ik wil geen medelijden. Nee, dat helpt niet. Wat ik wil? Een vriend (en om even weer vrolijk te doen: op een vriendschappelijk manier, voor iemand het verkeerd leest ;) ).

Dit is een iets andere blogpost dan gewoonlijk, maar het moest gewoon. O, en als extraatje: tijdens het schrijven van deze post zijn er tranen vergoten.

Waarom lees jij?