Recensie: Hof van Doorns en Rozen (A Court of Thorns and Roses #1)

Titel: Hof van Doorns en Rozen
Auteur: Sarah J. Maas
Serie: A Court of Thorns and Roses #1
Genre: Fantasy, Romance, New Adult
Verschenen: 22 februari 2016
Pagina's: 421
Uitgever: Best of YA
Originele titel: A Court of Thorns and Roses
Bindwijze: Paperback
Prijs: 19,99
Cijfer: 8,5 of 5/5 sterren

Als de negentienjarige jager Feyre in het bos een wolf doodt, komt een beestachtig wezen vergelding opeisen. Hij sleept haar mee naar een verradelijk, magisch land dat ze alleen kent van legendes. Daar ontdekt Feyre dat het wezen dat haar gevangengenomen heeft geen dier is, maar Tamlin: een van de dodelijke onsterfelijke elfiden die ooit hun wereld regeerden. 
Tijdens haar verblijf op het landgoed veranderen haar gevoelens voor Tamlin van ijzige vijandigheid in vurige passie, sterker dan elke waarschuwing die ze ooit heeft gekregen over de prachtige, gevaarlijke wereld van de elfiden. Maar ondertussen trekt een eeuwenoude, donkere schaduw steeds verder over het Elfidenrijk en Feyre moet een manier zien te vinden om die te stoppen... Anders zullen Tamlin en zijn hof voor eeuwig verdoemd zijn.

Toen A Court of Thorns and Roses vorig jaar uitkwam stond het onmiddelijk op mijn verlanglijst. Maar nooit kwam ik aan dit boek toe. Er waren gewoon te veel andere boeken die door mij gekocht moesten worden. In maart kreeg ik een mailtje dat zei dat ik Hof van Doorns en Rozen had gewonnen. Het eerste wat ik deed was opspringen van geluk. Het tweede? Wachten op het boek.

Nadat ACOTAR op de mat was gevallen kreeg ik een dilemma. Moest ik nou Lady Midnight, Zout van de Zee of dit boek gaan lezen? Uiteindelijk las ik ze in die volgorde, maar ik was nog steeds een beetje van slag door dit afschuwelijke dillema.

Hof van Doorns en Rozen heeft een vlotte schrijfstijl, net zoals die van De Glazen Troon, een serie die ik geweldig vind (en van dezelfde schrijster afkomstig is). En net zoals die andere geweldige serie heeft deze serie een geweldige wereld. Ik vraag me af of de wereld van Feyre in hetzelfde universum afspeelt als die van Celaena...

Feyre en Tamlins relatie vond ik in het begin nog wel interessant, maar toen ik bij de laatste honderd bladzijdes aankwam verloor ik daar interesse in. Mijn aandacht werd getrokken door de mysterieuze Edelheer van het Nachthof, Rhysand. Al toen ik voor het eerst met hem kennis maakte wist ik al dat hij een belangrijke rol zou gaan spelen. Hoe? Intuïtie.

Dat ik dit boek vijf sterren heb gegeven betekent niet dat ik de hele tijd van dit boek heb genoten. Er zit namelijk een stukje in die ik saai vond (maar dat saaie stukje werd weer leuk gemaakt door een bepaalde personage). En dat was het einde. De laatste honderd bladzijdes. Het gedeelte waar ik interesse verloor in Tamlin. Jup. Dat stukje.

Dit boek is een boek dat ik iedereen hartelijk aanraad. Ik bedenk me net dat ik niks over Lucien heb gezegd, dus oeps. Maar ik zie hem dus als een soort Kenji Keshimoto van Vrees Me.
En de mensen die De Glazen Troon geweldig vinden: ik denk dat jullie dit boek ook geweldig zullen vinden.

Ik kan in ieder geval niet wachten op Hof van Mist en Woede. Gelukkig hoef ik niet meer zo lang te wachten. Of toch wel. Waarom moet ik zo lang wachten?! Ik heb deel twee NU nodig! Het enige wat ik stom vind is dat Best of YA voor dat boek de Amerikaanse cover heeft gekozen en voor deze de Britse. Dat past dus niet!

En ondertussen scrol ik tumblr-pagina's door over ACOTAR. Ik ga dood. Letterlijk. Vooral de accounts die dezelfde ship shippen als ik ship. Zeg dat maar eens vijf keer snel achter elkaar na! En ondertussen is mijn liefde voor dit boek fors gestegen, maar of ik mijn cijfer hoger ga zetten? Nee. Daar heb ik Hof van Mist en Woede voor.

Heb jij Hof van Doorns en Rozen gelezen?