Recensie: Crossed (Matched #2)

Titel: Crossed
Auteur: Ally Condie
Serie: Matched #2
Genre: Dystopia, Romance, Young Adult
Verschenen: Januari 2012
Pagina's: 293
Uitgever: Lemniscaat
Originele titel: Crossed
Bindwijze: Paperback
Prijs: 17,95
Cijfer: 6,0 of 3/5 sterren

Het vervolg op de wereldwijde bestseller Matched

Opgerold in mijn jas wacht ik op de ochtend. Hier in het Reliëf loop en slaap ik diep in de aarde, onzichtbaar voor de Unie. Ik begin te geloven dat ze echt niet weten waar ik ben. Ik ben ontsnapt. 
Het voelt vreemd.

De Unie bepaalt alles. Zelfs het geluk van haar bewoners. Maar met wie zich niet aan de regels houdt, wordt afgerekend.

Ky is door de Unie afgevoerd naar de Buiten Provincies, waar een wisse dood hem wacht. Cassia reist hem achterna, en ontdekt al snel dat Ky heeft kunnen ontsnappen en een spoor van aanwijzingen heeft achtergelaten. 
Cassia's bestaan komt op losse schroeven te staan, zeker als ze ziet dat er ook leven mogelijk is buiten de Unie. Is ze sterk genoeg om zonder de Autoriteiten te overleven? En welke rol speelt haar Match, Xander?
Cassia moet een keuze maken, maar aan de grenzen van de Unie is niets wat het lijkt.

Let op, in deze recensie kunnen spoilers staan!

Dat dit boek slechte recensies had wist ik al, al ver voordat ik wist dat ik deze boeken zou krijgen. En toch. Die teleurstelling...

Laat ik er gewoon bij houden dat ik me verveelde toen ik dit boek las. En ik ergerde me erg aan de personages en alles wat er gebeurde.

Het eerste waar ik me aan ergerde was hoe het verhaal verteld werd. Matched wordt 100% verteld door Cassia. Toen ik Crossed opensloeg kreeg ik bijna een hartstilstand toen ik onder Hoofdstuk 1 Ky zag staan. Het eerste waar ik aan dacht was: 'O nee, dit boek lijdt aan het Allegiant-probleem!' Dus ja, ik was al niet zo blij. En toen kwam het volgende.

Het tweede waar ik me aan ergerde was het verhaal. Het eerste gedeelte zoeken Cassia en Ky naar elkaar. Op een gegeven moment begon ik te vrezen dat ze elkaar aan het einde van het boek nog steeds niet gevonden hadden (wat nogal onwaarschijnlijk is, maar toch). En toen ze elkaar gevonden hadden ergerde ik me aan hen. Hoe vaak zeiden ze wel niet dat ze van elkaar hielden?! En toen ze de boeken gevonden hadden ergerde ik me weer aan de saaiheid van het verhaal. Want serieus, er gebeurde in dat gedeelte niet veel. In het hele boek eigenlijk.

Het derde waar ik me aan ergerde was Cassia. Wat was ze toch irritant! Dit had ik niet in Matched, maar ja, soms kunnen personen veranderen. Het stukje met de blauwe pillen was erg realistisch, maar naar mijn zeggen te kort. Maar waarom had Cassia niet op deze manier gereageerd bij alle dingen in Matched? Geen idee. Maar gelukkig had ze dat niet gedaan, want dan zou ik me ook aan haar hebben geërgerd in Matched.

Het vierde waar ik me aan ergerde wass de schrijfstijl. In het eerste boek was het nog oké, omdat het verhaal me nog trok, maar in dit boek... Nee. Tahareh Mafi-na-apers vind ik nooit leuk, ook al is Ally Condie de eerste na-aper die ooit ben tegengekomen. En ik denk ook niet dat het haar bedoeling was, maar dat vind ik gewoon.

Het vijfde en het laaste waar ik me aan ergerde (en nu nog steeds) is de cover. Die van Matched was nog cool, maar deze? Het blauw is mooi, dat wel, maar dat meisje (Cassia?) niet. Het is heel duidelijk dat ze uit de glazen bol breekt, maar die houding? Het ziet er super - laten we het netjes houden - vreemd uit.

Ondanks al deze dingen waar ik me aan ergerde heb ik Crossed niet meteen een onvoldoende gegeven. Zó slecht was het ook weer niet. Reached ga ik wel lezen (ooit), omdat ik alle boeken die ik heb ooit gelezen wil hebben, maar of ik het leuk ga vinden is nog maar de vraag. Over dat boek heb ik ook slechte dingen gehoord.

En dan komen we bij het laatste punt. Ga ik je dit boek aanraden? Nee. Mijn tip is om alleen Matched te lezen. De rest hoeft niet. Verspilling van tijd, zeg maar. Ik kijk wel als ik Reached heb gelezen. Misschien raad ik je dit boek dan wel aan... (Maar eerlijk gezegd denk ik dat niet.)