Recensie: Carry On
Auteur: Rainbow Rowell
Genre: Fantasy, Romance, Young Adult
Verschenen: 25 april 2016
Pagina's: 500
Uitgever: Best of YA
Originele titel: Carry On
Bindwijze: Paperback
Prijs: 19,99
Cijfer: 7,5 of 4,5/5
Simon Snow is de slechtste uitverkorene die ooit uitverkoren is. Dat zegt zijn kamergenoot Baz tenminste. En Baz is dan wel kwaadaardig en een vampier, hij heeft waarschijnlijk gelijk. De helft van de tijd kan Simon zijn toverstaf niet aan de praat krijgen en de andere helft van de tijd steekt hij iets in brand. Ondertussen ontwijkt zijn mentor hem, heeft zijn vriendin het uitgemaakt en rent er een magie-verslindend monster rond dat eruitziet als Simon. Dit alles zou Baz een geweldige dag hebben bezorgd, als hij er was geweest...
Het is hun laatste jaar op Watford en Simons rivaal heeft niet eens de moeite genomen om te komen.
Carry On is een spookvervaal, een liefdesroman en een mysterie. Er zit net zo veel gekus als geklets in als je zou verwachten van een Rainbow Rowell-boek - maar veel en veel meer monsters.
Toen Carry On uitkwam in het Engels, Kat van Katytastic er van fan was, en ik gokte dat dit boek in de eerste Celebrate Books-box zat kon ik niets anders doen dan hopen dat dit een goed en leuk boek was. Dat was het ook wel, maar toch...
Een vriendin had al gezegd dat Rainbow Rowell dit boek net zo goed zonder magie zou hebben kunnen schrijven: het zou niets uitgemaakt hebben. Dit zette mij aan het denken en zorgde ervoor dat ik Carry On iets minder lekker las.
Om het even duidelijk te maken: Carry On is een echt goed boek en ik zou het zeker vijf sterren hebben gegeven, als deze punten er niet in zaten.
Als eerste er zaten veels te veel vergelijkingen in met Harry Potter.
Als Harry Potter-fan zijnde zou ik dat eigenlijk niet erg te horen vinden, maar om de een of andere reden vond ik het irritant. Er waren gewoon veels te veel overlappingen, waardoor ik het verhaal meer zat te vergelijken dan ervan zat te genieten.
En als laatste maakte de romantiek mij niets uit.
Simon, daar had ik niet zo veel mee. Hij was gewoon een personage. In het eerste deel van het verhaal werd mijn aandacht echter getrokken naar Baz. Hij was mysterieus en gewoon... cool. Daardoor werd hij ook onmiddelijk mijn favoriete personage.
Nadat Baz eindelijk in het verhaal was verschenen en er iets tussen hen twee begon te bloeien, verloor ik opeens interesse in beiden personages (niet dat ik dat al had gehad bij de eerste). Daardoor vond ik het laatste stuk van het boek ook veel minder interessant dan het begin (want Rainbows boeken zijn vooral romantisch gericht en tja, bij dit boek voelde ik geen bond met deze relatie (of hoe je het ook wilt noemen)).
O, en ik vond de toverspreuken nergens op slaan. Echt, nergens op. Die Latijnse spreuken van Harry Potter hebben nog iets geheimzinnigs, maar Hier is niets te zien! (of iets in die trant)... Kom op! Kon er niet iets beters worden bedacht? (Maar als het weer Latijn was zou ik weer hebben geklaagd dat het te veel op Harry Potter leek.)
Verder was Carry On een prima boek. Zeer vermakelijk, grappig en leuk. Aan een Rainbow Rowell-fan zou ik het zeker aanraden (maar dan zou diegene het al lang hebben gelezen), maar ook aan contemporary-lezers die fantasy willen lezen maar niet te veel in één keer willen hebben. Voor de die hard fantasy-fan raad ik dit boek liever niet aan. Daar is het te soft voor.
In het algemeen is het een aanrader.
De cover spreekt mij erg aan, alhoewel ik in het begin nogal zat te twijfelen wie Simon en wie Baz was. Volgens het boek zou de linker (de gele) Simon en de rechter (de blauwe) Baz zijn. Ook het stukje zwart op de bodem waar Watford op te zien is is een leuke toevoeging.
Daarbij komen we bij het laatste: Watford. Voor mij had die naam een extra betekenis. Als je Watford opzoekt op de kaart, ontdek je dat het bij Londen in Engeland ligt. En laat het nou eens toevallig zijn dat ik daar vroeger (echt, heel vroeger) heb gewoont!
Heb jij Carry On gelezen?
Reacties
Een reactie posten