Recensie: Stranger Things Seizoen 1

Titel: Stranger Things
Gecreëerd door: Matt Duffer, Ross Duffer
Acteurs: Winona Ryder, David Harbour, Finn Wolfhard
Seizoen: 1
Afleveringen: 8
Genre: Drama, Horror, Mystery
Verschenen: 15 juli 2016
Duur: ± 50 minuten per aflevering
Cijfer: 10 of 5/5 sterren

In a small town where everyone knows everyone, a peculiar incident starts a chain of events that leads to the disappearance of a child - which begins to tear at the fabric of an otherwise peaceful community. Dark government agencies and seemingly malevolent supernatural forces converge on the town, while a few locals begin to understand that there's more going on than meets the eye. (IMDb.com)

Hoe dit kon gebeuren weet ik niet, maar voordat ik Christine's filmpje over Stranger Things zag, had ik er nog nooit van gehoord. Nog nooit. Daarom klikte ik ook op het filmpje, om te weten wat Stranger Things wás. En zo kende ik deze serie. Een paar weken later maakte ik een account aan op Netflix en daar zag ik deze serie! Maar kijken? Nee, dat deed ik niet. Tot twee weken geleden. Panic! At the Disco uploadde een filmpje van LA Devotee met Noah Schnapp, de acteur die Will Byers speelt. En dat was de bom. Ik kon het niet meer aan, dat iedereen aan mij vroeg of ik Stranger Things had gezien en dat iedereen er fan van was en ik niet en dat Panic een filmpje had met iemand van deze serie zonder dat ik wist wie het was. Zo begon ik aan Stranger Things. En zo ben ik hier aangekomen.

Om de een of andere reden vind ik films die afspelen in 1980 tot 1990 leuk. De wereld zonder internet... Geweldig. Daarom behoort de film Flipped ook tot een van mijn favorieten. En dat Stranger Things in deze periode afspeelt heeft er alleen maar voor gezorgd dat ik nog meer van deze serie houd.

Dit mag dan een tv-serie van zestien plus zijn, dat zijn een deel van de hoofdpersonen bepaald niet en dat is een andere reden waarom ik zo van deze serie houd. Soms heb ik gewoon genoeg van series over volwassenen die volwassen dingen doen, dus zijn twaalfjarigen de oplossing. Ze zijn goedgelovig, zijn vaak geeks (als het jongens zijn, wat in deze serie zo is) en zo onschuldig. Nou ja, dat laatste ook weer niet, als ik denk aan Eleven, maar goed. Ik heb Mike, Lucas, Dustin en El dan ook in mijn hart gesloten, want aargh! Ik houd van ze! Vooral Mike en El, maar goed. Ik houd van ze allemaal!

De volwassenen en jongeren moet ik niet vergeten, die konden er ook wat van, maar mijn favorieten blijven toch de iets jongere personages. En ik vergeef Jonathan nooit meer met zijn muzieksmaak, want het lijkt alsof Should I Stay or Should I Go mij nooit meer met rust wil laten.

Het verhaal is ook nog eens zo geweldig. Heel origineel is het niet, want het is heel erg vergelijkbaar met The Creeping Shadow van Jonathan Stroud (of moet ik juist díé met Stranger Things vergelijken?). Of is het juist wel heel origineel? Urgh, ik weet het niet. Laat ik maar zeggen dat ik de hele tijd verrast werd. En de verwijzingen naar films, comics en spellen? Geniaal. Was ik maar vrienden met deze kinderen...

Ik heb een aantal tv-series (af)gekeken en bij geen één, dat lees je goed, géén één, heb ik een gevoel van gezelligheid, 'thuis' en het gevoel het te moeten bingen gehad als bij Stranger Things. Once Upon A Time komt aardig in de buurt, maar het is niet zo hevig als bij deze serie. Sherlock behoort ook tot mijn favorieten, maar daar had ik helemaal geen gevoel bij. Dus tja... Stranger Things is bijzonder.

De soundtrack is erg mooi, dus die heb ik toegevoegd aan mijn verlanglijst (daarnaast: merch!) en zo zijn we aan het einde gekomen van deze recensie. Raad ik deze serie aan? O mijn goden, ja! Ja ja ja! Iedereen moet Stranger Things kijken! En doe je dat op mijn aandringen? Dan ga ik dood van geluk, al moet je dat niet te letterlijk nemen. Dus. KIJK. STRANGER. THINGS.

Heb jij Stranger Things gezien?