Recensie: Deep Blue (Waterfire Saga #1)

Titel: Deep Blue
Auteur: Jennifer Donnelly
Serie: Waterfire Saga #1
Genre: Fantasy, Zeemeerminnen, Young Adult
Verschenen: Juli 2014
Pagina's: 278
Uitgever: Van Goor
Originele titel: Deep Blue
Bindwijze: Paperback
Prijs: 18,99
Cijfer: 6,0 of 3/5 sterren

Diep in de oceaan leven de zeemeerminnen...

Op de ochtend van haar verloving ontwaakt Serafina uit een verontrustende droom, die de terugkeer van een eeuwenoud kwaad voorspelt.
Haar bange vermoedens worden bevestigd wanneer er een aanslag wordt gepleegd en een giftige pijl haar moeder verwondt. Serafina gaat op zoek naar het brein achter deze gewelddaad, om zo een oorlog tussen de zeeën te voorkomen. Geleid door haar schimmige dromen, zoekt Serafina vijf heldinnen bij elkaar. Samen vormen ze een onverbrekelijke zusterband en ontdekken ze een samenzwering die het bestaan van hun wereld ernstig bedreigd...

Ik zag dit boek in de bibliotheek liggen, en omdat ik graag alle boeken die door Best of YA, oftewel Van Goor, zijn uitgegeven wil lezen, kon ik dit boek natuurlijk niet laten liggen.



Ook verwachtte ik dat ik snel door dit boek zou komen, omdat Young Adult nou eenmaal makkelijker leest dan volwassenboeken. Mijn verwachting klopte.

Als eerste denk ik dat ik maar moet uitleggen waarom ik Deep Blue maar een zes geef. De schrijfstijl was te makkelijk, nog makkelijker dan Hush, Hush, wat mij erg irriteerde. Ook waren de dingen die in het verhaal gebeuren te oppervlakkig beschreven. Dat zorgde voor veel actie, maar maakten het verhaal ook te onrealistisch. Niet dat zeemeerminnen realistisch zijn. Een ander ding dat erg vaag werd beschreven was de romantiek in het verhaal. Op een gegeven moment komt er een romantisch stukje tussen Serafina en iemand anders. Op het ene moment waren ze nog vreemden met elkaar, op het andere moment verliefd. Wat? Precies. Dat begreep ik niet.

Eerder had ik nog nooit een boek over zeemeerminnen gelezen, dus wist ik ook niet wat ik ervan zou verwachten. Blijkbaar vond ik het niet zo leuk, omdat ik na twintig bladzijden Deep Blue neerlegde en het een week lang niet aanraakte. Serieus.

Het idee van het verhaal is heel erg spannend en leuk, maar niet zo goed geschreven als ik had verwacht (kom op, het is door Best of YA uitgegeven). Ik had graag gewild dat het wat langzamer zou gaan en meer beschrijvend. Ik zou ook voor wat bekendere namen gaan. Dit boek zit namelijk vol vreemde namen waar ik nog nooit van heb gehoord en heel raar klinken (vooral het snoep, wat ik afschuwelijk vond) en begon ik over ze heen te lezen, zodat ik niet in de war zou raken.

Al met al is Deep Blue voor zeemeermin-liefhebbers een leuk boek. Helaas niet voor mij. Ik had graag de andere twee delen willen lezen, maar doordat dit boek tegenviel ben ik toch van gedachten veranderd.

Heb jij Deep Blue gelezen?