Recensie: Dromen
Auteur: Sara Zonneveldt
Genre: Romance, Contemporary, Young Adult
Verschenen: 8 april 2016
Pagina's: 272
Uitgever: Van Goor
Bindwijze: Paperback
Prijs: 15,00
Cijfer: 3,0 of 2/5 sterren
Er is één ding dat Lucy het allerliefst wil en dat is de wereld rondreizen.
Er is één ding dat Lucy's ouders het allerliefst willen en dat is dat Lucy hun café overneemt.
Er is één ding dat zeker is en dat is dat een anonieme brief Lucy's hele leven op zijn kop zet.
In zijn brief moedigt de schrijver Lucy aan om haar dromen waar te maken.
Samen met haar beste vriendin Karen besluit ze hem te gaan zoeken. En dan zijn er ondertussen ook nog leuke jongens, feestjes en lijken haar ouders iets voor haar achter te houden...
Ik ben nooit een fan geweest van Wattpad. Oké, ik heb een account en ik heb ook een verhaal erop gepubliceerd die ik nauwelijks bijwerk. Maar bij mij gaan boeken over kwaliteit en als ik Wattpad-verhalen lees heb ik vaak het gevoel dat ik mijn tijd vergooi.
Toen vorig jaar bekend werd gemaakt dat Sara Zonneveldt (SaraBookz) een boek ging publiceren bij Best of YA, was ik erg benieuwd naar haar Wattpad-verhalen. Die heb ik ook opgezocht: The Balloon was de bekendste en daar begon ik mee. Wat mij opviel was dat ik het stom en saai vond en ik heb het ook nooit uitgelezen.
Nadat mijn zusje DrOmEN op het Boekenfestijn zag liggen nam ze het meteen mee. Ik vertelde haar uiteraard niet dat ik alleen maar slechte dingen had gehoord, maar dat de volgende bespreking van boekhandel Stevens over dit boek gaat. En zo kwam ik aan dit boek en kon ik het lezen.
Als eerste wil ik zeggen dat ik begrijp dat dit Sara's debuut is en ze toen ze dit schreef vijftien was. Voor een vijftienjarige debutant vind ik dat ontzettend knap. Maar dat betekent niet dat ik dit boek ook leuk vind. Nee, integendeel.
Laat ik het eerst over de schrijfstijl hebben. Ik weet niet of het met de jeugd van tegenwoordig te maken heeft, of dat dit gewoon heel erg ín is bij Nederlandse schrijvers, maar er zaten ontzettend veel Engelse woorden in het verhaal. Echt, really veel. (Op deze manier, dus.) Hier stoorde ik mij ontzettend aan, want bij een Nederlands boek verwacht ik ook Nederlands en geen Engels er tussendoor. Boeken die van het Engels naar het Nederlands worden vertaald hebben geen Engelse woorden meer in het verhaal, dus waarom zou een 100% Nederlands boek Engels hebben? Dat is iets wat ik niet snap. Het was in ieder geval ongelooflijk irritant.
Verder heb ik alleen nog maar opmerkingen over het verhaal. (Ik moest een lijstje maken, want er waren echt ontzettend veel dingen die ik slecht vond.)
DrOmEN is zó cliché. Er waren géén momenten dat ik verrast werd of dacht: 'O, nu wordt het spannend!'. In het verhaal zitten een aantal geheimen die worden onthuld en meestal gebeurd dat op het laatste moment. Maar nee, in dit boek, wordt ieder geheim na minstens één hoofdstuk onthuld. Wat is daar nou leuk aan? Niets.
Ook kwam en er een aantal problemen voor die veel te makkelijk werden opgelost. Meestal hoorde Lucy haar ouders (bijvoorbeeld) op precies dat moment waarop ze iets zeiden wat niet gehoord mocht worden.
Toen vorig jaar bekend werd gemaakt dat Sara Zonneveldt (SaraBookz) een boek ging publiceren bij Best of YA, was ik erg benieuwd naar haar Wattpad-verhalen. Die heb ik ook opgezocht: The Balloon was de bekendste en daar begon ik mee. Wat mij opviel was dat ik het stom en saai vond en ik heb het ook nooit uitgelezen.
Nadat mijn zusje DrOmEN op het Boekenfestijn zag liggen nam ze het meteen mee. Ik vertelde haar uiteraard niet dat ik alleen maar slechte dingen had gehoord, maar dat de volgende bespreking van boekhandel Stevens over dit boek gaat. En zo kwam ik aan dit boek en kon ik het lezen.
Als eerste wil ik zeggen dat ik begrijp dat dit Sara's debuut is en ze toen ze dit schreef vijftien was. Voor een vijftienjarige debutant vind ik dat ontzettend knap. Maar dat betekent niet dat ik dit boek ook leuk vind. Nee, integendeel.
Laat ik het eerst over de schrijfstijl hebben. Ik weet niet of het met de jeugd van tegenwoordig te maken heeft, of dat dit gewoon heel erg ín is bij Nederlandse schrijvers, maar er zaten ontzettend veel Engelse woorden in het verhaal. Echt, really veel. (Op deze manier, dus.) Hier stoorde ik mij ontzettend aan, want bij een Nederlands boek verwacht ik ook Nederlands en geen Engels er tussendoor. Boeken die van het Engels naar het Nederlands worden vertaald hebben geen Engelse woorden meer in het verhaal, dus waarom zou een 100% Nederlands boek Engels hebben? Dat is iets wat ik niet snap. Het was in ieder geval ongelooflijk irritant.
Verder heb ik alleen nog maar opmerkingen over het verhaal. (Ik moest een lijstje maken, want er waren echt ontzettend veel dingen die ik slecht vond.)
DrOmEN is zó cliché. Er waren géén momenten dat ik verrast werd of dacht: 'O, nu wordt het spannend!'. In het verhaal zitten een aantal geheimen die worden onthuld en meestal gebeurd dat op het laatste moment. Maar nee, in dit boek, wordt ieder geheim na minstens één hoofdstuk onthuld. Wat is daar nou leuk aan? Niets.
Ook kwam en er een aantal problemen voor die veel te makkelijk werden opgelost. Meestal hoorde Lucy haar ouders (bijvoorbeeld) op precies dat moment waarop ze iets zeiden wat niet gehoord mocht worden.
De personages zijn erg oppervlakkig. Ze hebben geen diepgang, geen geheimen, niets dat ze mysterieus maakt. Niets. Zo had ik geen zin meer om DrOmEN te lezen, maar wist ik mezelf te overtuigen en met moeite las ik het uit.
De ouders in dit verhaal worden ontzettend ongeloofwaardig beschreven. Die van Lucy willen bijvoorbeeld dat ze hun café overneemt. In deze tijd willen ouders juist dat hun kind zoveel mogelijk geniet van zijn vrijheid. Lucy is nog maar vijftien. Hoe kunnen haar ouders dan willen dat ze na de middelbare school hun café overneemt? Ze zijn één, nog lang niet toe aan hun pensioen, en twee, moet Lucy niet naar de HBO of zo? Of de universiteit? Nee, ze moet volgens hen het café runnen. Fijn, hoor.
Een beste vriendin hebben is geweldig natuurlijk. Maar als ze je helemaal ondervraagt over die jongen die je leuk vind? Nee, dank je. Dat gebeurde met Lucy. Haar beste vriendin hoorde haar helemaal uit met vragen als: 'Waarom vind je hem leuk?' Hoe moet zij daar nou weer een antwoord op geven? En als er dan ook iets gebeurd, moet ze alles ook gedetailleerd vertellen... Bah.
Dan kom ik op de romantiek in dit boek. Sara staat bekend als schrijfster van romantische verhalen. Ik was daarom ook teleurgesteld toen ik erachter kwam dat dit boek een instalove had. Instalove! Urgh. Er zat helemaal geen chemie in het verhaal. In het begin dacht ik dat het nog wel zou komen, maar nee, het geheim werd ontzettend snel onthuld en de chemie die aan het vormen was was onmiddellijk verdwenen. O, en na één kus waren ze al meteen stikjaloers toen een het andere geslacht met de ander omging. Zo van: oké...
Een aantal dingen die in DrOmEN gebeurden waren helemaal overbodig en voegden dus niets toe aan het verhaal. Ze hadden weg gekund. Het leek alsof er een hoofdstuk was toegevoegd om een lege ruimte te vullen.
Als laatste moet ik mededelen dat de achterkant van het boek niet klopt. En dan heb ik het over de laatste zin. En dan zijn er ondertussen ook nog leuke jongens, feestjes en lijken haar ouders iets voor haar achter te houden...
Dat met die leuke jongens klopt niet, want het is er maar één, feestjes ook niet, want dan wordt er het idee geschapen dat het zo'n jongerenfeest is en dat is het niet. Daarnaast is het ook nog eens maar één feestje. Feest. En lijken haar ouders iets voor haar achter te houden... klopt wel, maar wordt al vroeg ik het verhaal onthuld.
O, en als allerlaatste vind ik de namen raar gekozen. DrOmEN speelt zich af in Nederland. Waarom heten er dan mensen Lucy, Jack en John? Dit zijn typische Engelse namen en natuurlijk komen die ook in Nederland voor, maar is het niet erg toevallig dat er dríé mensen met Engelse namen zijn?
De ouders in dit verhaal worden ontzettend ongeloofwaardig beschreven. Die van Lucy willen bijvoorbeeld dat ze hun café overneemt. In deze tijd willen ouders juist dat hun kind zoveel mogelijk geniet van zijn vrijheid. Lucy is nog maar vijftien. Hoe kunnen haar ouders dan willen dat ze na de middelbare school hun café overneemt? Ze zijn één, nog lang niet toe aan hun pensioen, en twee, moet Lucy niet naar de HBO of zo? Of de universiteit? Nee, ze moet volgens hen het café runnen. Fijn, hoor.
Een beste vriendin hebben is geweldig natuurlijk. Maar als ze je helemaal ondervraagt over die jongen die je leuk vind? Nee, dank je. Dat gebeurde met Lucy. Haar beste vriendin hoorde haar helemaal uit met vragen als: 'Waarom vind je hem leuk?' Hoe moet zij daar nou weer een antwoord op geven? En als er dan ook iets gebeurd, moet ze alles ook gedetailleerd vertellen... Bah.
Dan kom ik op de romantiek in dit boek. Sara staat bekend als schrijfster van romantische verhalen. Ik was daarom ook teleurgesteld toen ik erachter kwam dat dit boek een instalove had. Instalove! Urgh. Er zat helemaal geen chemie in het verhaal. In het begin dacht ik dat het nog wel zou komen, maar nee, het geheim werd ontzettend snel onthuld en de chemie die aan het vormen was was onmiddellijk verdwenen. O, en na één kus waren ze al meteen stikjaloers toen een het andere geslacht met de ander omging. Zo van: oké...
Een aantal dingen die in DrOmEN gebeurden waren helemaal overbodig en voegden dus niets toe aan het verhaal. Ze hadden weg gekund. Het leek alsof er een hoofdstuk was toegevoegd om een lege ruimte te vullen.
Als laatste moet ik mededelen dat de achterkant van het boek niet klopt. En dan heb ik het over de laatste zin. En dan zijn er ondertussen ook nog leuke jongens, feestjes en lijken haar ouders iets voor haar achter te houden...
Dat met die leuke jongens klopt niet, want het is er maar één, feestjes ook niet, want dan wordt er het idee geschapen dat het zo'n jongerenfeest is en dat is het niet. Daarnaast is het ook nog eens maar één feestje. Feest. En lijken haar ouders iets voor haar achter te houden... klopt wel, maar wordt al vroeg ik het verhaal onthuld.
O, en als allerlaatste vind ik de namen raar gekozen. DrOmEN speelt zich af in Nederland. Waarom heten er dan mensen Lucy, Jack en John? Dit zijn typische Engelse namen en natuurlijk komen die ook in Nederland voor, maar is het niet erg toevallig dat er dríé mensen met Engelse namen zijn?
DrOmEN is een boek dat ik niet aanraad. Natuurlijk niet, na al deze dingen waar ik over heb geklaagd. Ik weerhoud je er trouwens niet van om dit boek te lezen als je dat wil. Het is ieders eigen keuze. Het is alleen een boek dat ik vind waar je je tijd en geld mee vergooid.
Na dit boek denk ik ook niet dat ik ooit nog een boek van Sara Zonneveldt ga lezen. Sorry Sara.
Na dit boek denk ik ook niet dat ik ooit nog een boek van Sara Zonneveldt ga lezen. Sorry Sara.
Heb jij DrOmEN gelezen?
Reacties
Een reactie posten