Recensie: Harry Potter and the Cursed Child (Harry Potter #8) MET SPOILERS

Titel: Harry Potter and the Cursed Child
Auteur: J.K. Rowling, John Tiffany, Jack Thorne
Serie: Harry Potter #8
Genre: Fantasy, Young Adult, Script
Verschenen: 31 juli 2016
Pagina's: 343
Uitgever: Little, Brown
Nederlandse titel: Harry Potter en het Vervloekte Kind
Bindwijze: Hardcover
Prijs: 19,90
Cijfer: 9,0 of 5/5 sterren

The eighth story, nineteen years later...

It was always difficult being Harry Potter and it isn't much easier now that he is an overworked employee of the Ministry of Magic, a husband, and a father of three school-age children. 

While Harry grapples with a past that refuses to stay where it belongs, his youngest son Albus must struggle with the weight of a family legacy he never wanted. As past and present fuse ominously, both father and son learn the uncomfortable truth: sometimes, darkness comes from unexpected places. 

Based on an original new story by J.K. Rowling, John Tiffany and Jack Thorne, Harry Potter and the Cursed Child is a new play by Jack Thorne. 

It is the eighth Harry Potter story and the first to be officially presented on stage. This Special Rehearsal Edition of the script brings the continued journey of Harry Potter and his friends and family to readers everywhere, immediately following the play's world premiere in London's West End on 30 July 2016. 

The stage production of Harry Potter and the Cursed Child is produced by Sonia Friedman Productions, Colin Callender and Harry Potter Theatrical Productions. 

Om te vieren dat de Nederlandse editie is uitgekomen van het achtste Harry Potter-boek (al denken sommigen heel erg anders over 'achtste'), komt eindelijk mijn recensie mét spoilers. Als je Harry Potter and the Cursed Child nog niet hebt gelezen, raad ik je aan om mijn recensie zonder spoilers te lezen, want je wilt niet gespoild worden voor dit boek, dat verzeker ik je. Mijn recensie zonder spoilers lees je hier. En dan nu, tovenaars, heksen, dreuzels en snuls, laat de spoilers maar komen.

Harry Potter and the Cursed Child is een script. Vóór ik dit script las, was hetgeen dat het dichtst bij een script kwam wat ik heb gelezen die van de eindmusical in groep acht. En nog eentje, een soort kinderversie van Macbeth van Shakespeare. Ik was daarom redelijk bang dat ik dit boek vreselijk zou vinden, maar nee, erg vond ik het niet! Zoals ik al zei in mijn spoilerloze recensie miste ik de details die in een boek wel te vinden waren, maar omdat dit géén boek is, maar een script, mag ik daar eigenlijk niet over klagen.

Het begin van het verhaal gaat erg vlot. We beginnen bij King's Cross, wat mij ontzettend ontroerde. Ik bedoel, kom op! Deathly Hallows eindigde letterlijk hier, dus om op het station te beginnen, met dezelfde gesprekken... Zelfs 'Rose. Remember to send Neville our love.' was ontroerend.

En zo ontmoeten we Scorpius Hyperion Malfoy. Op de Hogwarts' Express. Maar later meer over hem.

De eerste jaren van Albus gaan super snel voorbij, wat erg jammer was. Ik had graag meer willen zien van Albus' eerste jaren, maar dat hij in Slytherin kwam maakte heel veel eigenlijk weer goed. Behalve die vervloekte scènes op het station. Urgh, waarom zo kort?

Oké, nu weer over Scorpius. Hij blijkt heel anders te zijn als zijn vader, maar ook weer heel erg hetzelfde. Hij is schattig, ik bedoel, hallo? Hij is een NERD en dat is geweldig. Zijn moeders dood en het gerucht dat hij het kind is van Voldemort... Dat gaf hem karakter, net zoals zijn vriendschap met Albus. Ik houd van hun vriendschap. Of is het misschien iets meer? Ik ship in ieder geval beide Scalbus en Scorose, want zo vreemd ben ik.

De eerste keer dat we Delphi ontmoeten, wakkerde onmiddellijk een waarschuwingslampje aan. Er was iets met haar aan de hand. En toen ze zei dat ze een Diggory was... Mijn eerste gedachte was: 'Huh?' Daarnaast was het beter geweest als ze niet in het verhaal zat. Haar plan dat een woedende Amos bevatte (serieus, in boek vier is hij super aardig en nu hij oud is wilt hij niets meer dan Cedric terug hebben? Merlin's beard, het is niet om aan te horen!) was vreselijk en stom en ik snap niet hoe ze erop is gekomen om haar vader op te zoeken. Ben je gek geworden, Delphi?! Net zoals je moeder?! Kortom, ik heb een grondige hekel aan dit meisje/vrouw/wat ze ook is. Wat Albus in haar zag... Iew.

Het tijdreizen was iets wat erg interessant was. In het derde boek komt dit onderwerp aan bod, maar reizen we alleen maar drie uur terug in de tijd (als ik het niet verkeerd heb onthouden). Dat Hermione's Time Turner een prototype was... Interessant. Daarom was het leuk om te zien dat Albus en Scorpius terug in de tijd reisden en elke keer dat ze terug kwamen in het 'heden', ontdekten dat het helemaal veranderd was. Dit zorgde ervoor dat we konden zien wat er zou zijn gebeurd als het verleden net iets anders was gegaan. Al was dat 'Cedric turns dark'-gebeuren absolute stierenstront.

Ja, het tijdreizen was leuk om te zien, maar ik raakte vaak in de war. Vooral de AU (alternative universe) met Snape, Ron en Hermione verwarde mij, omdat ik blijkbaar erover heen had gelezen dat Snape dood ging? Ik had ik ook steeds het gevoel dat ik iets miste. Zoals veel mensen had ook ik het idee dat dit verhaal heel erg de fanfictie-kant op ging. (Bellatrix en Voldemort hadden een kínd?! W. T. F.) Ik snap wel dat Joanne heel erg veel druk had, omdat iedereen natuurlijk een perfect verhaal verwacht, maar dit... Urgh.

Nu iets over Harry, Ron, Hermione en Draco. Ze zijn natuurlijk niet meer hetzelfde als toen ze kinderen waren (al is Harry nog steeds zo dom), maar mensen veranderen toch niet helemáál? Of wel? Geen idee. Ik had in ieder geval niet het gevoel dat het de échte Harry, Ron en Hermione waren. En Draco... Hij was niet zo erg, wat erg fijn was. En Ron ook, want hij was erg grappig, al kan ik dat niet meer zo goed herinneren van de boeken. Ik moet ze maar weer eens gaan herlezen. Hermione was slim, maar de manier waarop ze de Time Turner had verstopt... Of Scorpius is net zo slim, of Hermione is dommer geworden. Ik feliciteer haar in ieder geval dat ze Minister of Magic is geworden.

Albus' familie is ontzettend groot (tel alle Weasleys maar, het zijn er heel veel, o, minus Fred. Sorry, ik moest het doen.), maar wat ik miste waren James en Lily. Ze komen voor in het begin, en nog in een andere scène, waarin James roze haar heeft, maar verder komen we ze niet meer tegen! Waar zijn de Potters?! Waar zijn de Weasleys?! (Naast Rose, irritante maar och zo geweldige Rose.)

Het einde was niet echt iets wat ik verwachtte (Harry die zich voordoet als Voldemort? Geniaal en dom tegelijkertijd). Maar wel spannend. En te kort. En zo simpel. Nog eens een 'urgh'.

Als boek is Harry Potter and the Cursed Child niet echt veel waard, vergeleken met de boeken. Ik denk wel dat dit een geweldig toneelstuk is, al vraag ik me wel af hoe ze al die magische dingen hebben gedaan (vooral de scène om de Time Turner te krijgen uit Hermione's kantoor). Ik ben benieuwd. Mijn goden, of zal ik bloody hell zeggen? Ik wil dit toneelstuk zó graag zien!

Zie Cursed Child niet als een deel acht, want teleurgesteld zul je raken. Zie dit script als een extra, voor ons, Potterheads, om nogmaals tijd te besteden op Hogwarts. Fantastic Beasts and Where to Find Them gaat ons de volgende jaren bezighouden, dus zet jezelf maar schrap voor al het magie dat eraan komt! Ondertussen wacht ik tevergeefs op een kaartje van het toneelstuk, want de kans is ontzettend klein dat ik er ooit heen ga. Helaas.

Heb jij Harry Potter and the Cursed Child gelezen?